Sunday 22 January 2012

Καρκίνος,ε και;

Μου την δίνει να μην λένε τα πράγματα με το όνομά τους.Καρκίνος.Έλα,πες το,μπορείς.Κα ρκί νος.Όπως λέμε διαβήτης,ιλαρά,αναιμία και τέτχοια.Βέβαια αυτές τις ασθένειες κανείς δεν έχει πρόβλημα να τις πει,αλλά στον καρκίνο...Απαπαπαπα,τζιζ κακό.Λες και θα σου κατσικωθεί αν πεις την λέξη.Ειδικά όταν ακούω το «κακιά αρρώστεια» με πιάνει τρέλα.Γιατί υπάρχει και καλή αρρώστεια;Από πότε;

Το κακό με τον καρκίνο είναι ότι τον γεννάει ο ίδιος ο οργανισμός.Τρελένεται,παθαίνει κοκομπλόκο και αντιδρά.Σε τι;Στον ίδιο του τον εαυτό.Αυτό είναι η επιτομή του «ούτε εγώ δεν με αντέχω».Δυστυχώς τα κύτταρα δεν είναι και πολύ του διαλόγου για να τα μεταπείσεις να σταματήσουν να πολλαπλασιάζονται [δεν υπάρχει χώρος φιλαράκια!!],όπως οι σκέψεις των δαιμόνων που κατοικούν στο ρετιρέ.Τουλάχιστον αυτές ηρεμούν με 5,10,20,30 μπινελίκια και δεν σου ζαλίζουν τον έρωτα...μέχρι την επόμενη φορά που θα πάθουν κρίση.Είναι και η απεργία των καταστολών ογκογονιδίων και αρχίζει το πάρτυ...Στον πλανήτη χάπι.

Ας δούμε τι είναι το εντοπισμένο οστεοσάρκωμα.Συνήθως στα οστά γύρω από την άρθρωση του γόνατος.Χειρουργείο,χημειοθεραπεία.Μετά την βιοψία,να είμαστε και σίγουροι,αν χρειαστεί ή έστω προληπτικά[δλδ σαν να σου λέει ή έτσι ή αλλιώς θα την φάς την χημεία σου].Ακούς κι εκείνο το «όλα καλά θα πάνε,θα δείς,δεν θα είναι τίποτα» και η αρτηριακή σου πίεση βαράει κόκκινο.Ντιν,ντιν!!!Εντωμεταξύ είναι πολύ κοινό στις γάτες.Θα ήμουν γάτα στην προηγούμενη ζωή μου και μάλλον θα πέρασα σκατά,για αυτό και λατρεύω τα σκυλιά.

Και μου ήρθαν εικόνες από το Παρίσι,πριν χρόνια.Μοιάζει σαν να πέρασε αιώνας.
Να ανοίγουν οι πόρτες και να μπαίνω παραπατώντας μέσα στο νοσοκομείο.
-Bonjour.
-Bonjour,φαίνεσαι κουρασμένη.
-Δεν κοιμήθηκα.Είναι που η θέα από το παράθυρο κάθε βράδυ με μαγνητίζει.
Να παίρνω τον καφέ και να απομακρύνομαι.
Η πολυκοσμία στο ασανσέρ.Δεν την άντεχα.Με έπνιγε.Φάτσες αγουροξυπνημένες.Φάτσες αγχωμένες,θλιμένες,αποπροσανατολισμένες.Βλέματα στο κενό.Χαμένα στις σκέψεις.Bonjour,λοιπόν,κι ας σκέφτονταν πως έχουν κουραστεί να φοράνε το προσωπείο της ελπίδας κι ας θέλουν να κρυφτούν στη ζεστασιά των ονείρων κι όχι της εφιαλτικής πραγματικότητας.Όπως κι εγώ.Ζαλιζόμουνα και μου ερχότανε να ξεράσω.Το θυμάμαι καθαρά.Ήθελα να ανοίξουν οι πόρτες να βγώ,αλλά τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά.Τι μπορεί να σου κάνει ένα ασανσέρ!!Ανέβαινα τις σκάλες με τόση δυσκολία,λες και έκανα αναρρίχηση στο Έβερεστ.Θυμάμαι την σκεφτική σου φάτσα να διαβάζει τον φάκελο και την ανάγκη μου να γίνω αόρατη.Να μην με δείς,να μην σε δώ.Να μην ακούσω.Τίποτα.Αλλά δεν γινότανε.Που είναι και ο Χάρυ Πόττερ όταν τον χρειάζεσαι.
-Λυπάμαι,μου λές.
-Κι εγώ,σου λέω.Τι κάνουμε τώρα;
Άρχισες τον μονόλογο,αλλά το μυαλό μου είχε ήδη σταματήσει.Όλα είχαν θολώσει.Κάτι σκόρπιες λέξεις.Χειρουργείο,Ελλάδα,σπίτι.Φιλί στο μάγουλο και δρόμο...Χωρίς οξυγόνο,20 δευτερόλεπτα,βουτιά στο απόλυτο κενό.
Ωραίο το Παρίσι.Φώτα σαν σταλακτίτες ή πυγολαμπίδες που προσπαθούν να φτάσουν στο φεγγάρι...Ωραίο το Παρίσι,τελικά...

2 comments: