Πάρε το χαπάκι σου

Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου,
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό
Ο λάκκος με τ' αστεία που σκάβω από παιδί
η τέλεια ληστεία που έχω σκαρφιστεί
με σφίγγει σαν παπούτσι ντόπιο και μπαλωμένο
στο χείλος του Ζαλόγγου το τέλος περιμένω
Το τσίρκο που 'χω στήσει, το υπόγειο μαγαζί
βουλιάζει και με παίρνει και μένανε μαζί
Βουτάω το μαύρο χιούμορ σε έγχρωμη οπή...

Enlighten me

Δεν μπορώ...

...να αναπνεύσω.

Πυγολαμπίδα

Τέλος.
Τέλος.
Τέλος.
Τέλος.
Τέλος.

Όχι ρε δεν μιλάω για τον Γουλιέλμο.Για το τέλος που πρέπει να έρθει μήπως και σωθεί ότι αξίζει να σωθεί.Κι ας ψοφήσω κι εγώ αν πρέπει.Που πρέπει,κατεστραμένη είμαι έτσι κι αλλιώς.Να μας ξεράσει εμάς τους αδύναμους κρίκους το σύμπαν από τα σωθικά του να βρει την υγειά του.Ριμάρω στο μεθύσι μου απάνω.Ήρθαν κάτι φίλοι από Γερμανία περαστικοί από την πόλη.Φεύγουνε αύριο για Ελλάδα.Έκπληξη.Το χρειαζόμουνα.Να νιώσω λίγο σπίτι μου,ρε.Στα γαμήδια όλα.Μόνο αυτό αξίζει.Η αγάπη και οι φίλοι,οι αληθινοί.Αυτοί που όταν κλωτσάς τον κάδο,δεν σε ρωτάνε γιατί,αλλά τον κλωτσάνε μαζί σου.Και σε ρωτάνε «ποιο μουνί ρε;».Και νιώθεις ότι όταν πέσεις στα σκατά,θα πέσουν να σε πιάσουν.Τα σκουπίδια είναι για πέταμα,αλλά μάλλον πάσχω από το σύνδρομο που δεν ξέρω τώρα πως λέγεται,αυτό που συλλέγεις τα πάντα και δεν πετάς τίποτα.Μην σου φύγει η ανάμνηση.Δεν υπάρχουν αληθινές αναμνήσεις ρε μαλάκα.Όλα στο μυαλό είναι μπούφε,ε,μπούφε.Είναι που κάποια σερβιέτα [σε σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκι του πλανήτη] σήμερα μου ξύπνησε έναν εαυτό που δεν μου αρέσει.Όχι γιατί ντρέπομαι για αυτόν,αλλά γιατί με χαλάει.Εμένα,για τους άλλους στις ωοθήκες μου.Αν κάποιος με δέχεται,θα πρέπει να με δέχεται για το όλο μου κι όχι για αυτό που φαντάζεται ότι είμαι.Και το όλο μου είναι σαν ένα παλιό σεντούκι,σαπισμένο.Κι αυτή η άνανδρη σερβιέτα δεν έχει καν τα αρχίδια να πει τι σκέφτεται μην χαλάσει το στάτους του.Καλό θα ήταν να βουλώσει το ηλίθιο στόμα του,αλλά που τέτοια τύχη;Μέσα σε όλα κι ο γιατρός να μου εξηγεί πόσο φυσιολογικό είναι να υποτροποιάσεις και όλα καλά θα πάνε.Σοβαρά;Σοβαρά;Πότε ρε φίλε;Όταν θα έχω δει τα ραδίκια ανάποδα;Να το χέσω.Κι όχι τίποτα άλλο ούτε στο γαμημένο το φεγγάρι θα έχω προλάβει να πάω με την μέδουσα διαστημόπλοιο.Πόνος.Ότι πιο αληθινό υπάρχει.Δώσε λίγο ψέμμα να έρθω στα ίσια μου.Το όνειρο ζητάει πολλά,αλλά εδώ ζούμε με δανεικά κι αγύριστα.Αν τα γυρίσουμε,θα χαθεί το κορμί πατριώτη.Το παν είναι να μην χαθεί το μυαλό κι αυτό είναι κάπου χαμένο εδώ και καιρό.Κλειστόν για διακοπές.

Φέρτε ναπάλμ,φέρτε και μια κούτα reserva de la familia και αφήστε με να δημιουργήσω όπως ο Νέρωνας.Οσμή καπνού μαζί με αλκοόλ.Πανδαιμόνιο πανδαισίας.

Σκάτα στης Barbie το μπικίνι.

Μέρα Τρίτη : Μέρος Πρώτο

Με έχει πιάσει κατάθλιψη.ΔΕΝ θέλω να φύγω.Αλλά δεν θα χαλάσω την τελευταία μου μέρα.Εξάλλου θα έχω την ευκαιρία να το κάνω μόλις γυρίσω σπίτι μου.Το ρητό μην αφήνεις κάτι για αύριο αν μπορείς να το κάνεις σήμερα,στην συγκεκριμένη περίπτωση πάει κουβά.

Ξεκινήσαμε από την Ανκοράζ και μετά από μια ώρα ήμασταν στο Γούιτιερ.Η διαδρομή ήταν σίγουρα σκοτεινή,αφού έπρεπε να περάσουμε από το τούνελ του Anton Anderson.Εικόνες απείρου κάλους έκαναν βόλτες στο μυαλό μου.Γλυστράμε,τα φρένα δεν πιάνουν και καταλήγουμε χαλκομανία πάνω στα βράχια ή τα φρένα πιάνουν και ο πίσω πέφτει πάνω μας με φόρα και όπως στο μπιλιάρδο,αντί για την σωστή τρύπα,μας στέλνει στα βράχια.Τίποτα από αυτά δεν έγινε.Το αρχικό τούνελ,που χρησιμοποιήθηκε σαν σιδηρόδρομος,ολοκληρώθηκε το 1943.Επείδη όμως κόσμος πήγαινε και ερχότανε στο Γούιτιερ [ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια κίνηση] η σήραγγα μετατράπηκε σε δρόμο το 2000. Το μέρος είναι θαυμάσιο,δεν λέω,αλλά έχουμε να δούμε τόσα άλλα και ο χρόνος πιέζει.Η απορία μου λύθηκε αμέσως.Θα πάμε για καγιάκ.Come again?
Δεν έζησα στην εποχή των παγετώνων για να αντέχω το κρύο σε συνδυασμό με το παγωμένο νερό.Οκ,μπορεί να γέρασα απότομα,αλλά δεν θέλω να τσιτώσει η επιδερμίδα μου.Προτιμώ τις ρυτίδες.Το Γούιτιερ είναι μια πόλη στην Βαλντέζ [νατο το ονοματάκι που άφησαν παρακαταθήκη οι Ισπανοί].Βρίσκεται στην βορειοανατολική όχθη της χερσονήσου του Κενάι και δυτικά του Prince William Sound [μετά από αυτό το είδα με άλλο μάτι το χωριό,ολόκληρος πρίγκηπας το καταδέχτηκε].177 ψυχές μένουν εδώ,όλες κι όλες.Ασιάτες,λευκοί και ιθαγενείς.Πολυπολιτισμός.Ο παγετώνας του Γούιτερ πήρε το όνομά του από τον αμερικάνο ποιητή John Greenleaf Whittier το 1915.Κατά την διάρκει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο αμερικάνικος στρατός έχτισε μια βάση δίπλα στον παγετώνα και την ονόμασε στρατόπεδο Σάλιβαν.Το λιμάνι αποτελούσε την «πόρτα» των στρατιωτών στην Αλάσκα.Τα δυο μεγάλα κτίρια που δεσπόζουν στο χωριό χτίστηκαν μετά τον Β' Π.Π.Το κτίριο Hodge για τους στρατιώτες και το Buckner, που ολοκληρώθηκε το 1953, πήρε την ονομασία η «πόλη κάτω από μια στέγη».Και όοοοολη η πόλη μένει εκεί σήμερα.Μιλάμε ότι θα έχουν αναγάγει το κουτσομπολιό σε άλλο επίπεδο.Ούτε να βήξεις δεν θα μπορείς.Τζίζους!

Στο θέμα μας.ΚΑΓΙΑΚ.Θα πέρναμε ένα ταξί μέχρι τον κόλπο του Blackstone και εκεί θα άρχιζε η εμπειρία.Ναι καλά,με έπιασε τρόμος.Ρε φίλε όσα ισοθερμικά κι αν φοράω,σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πέσω στο γαμήδι το νερό,θα γίνω σαν τον Σκράτς,χωρίς το βελανίδι [όποιος αναρωτιέται ποιος είναι ο Σκράτς...Πρώτον να καεί στα πύρινα καζάνια της κολάσεως και δεύτερον Ice Age,βρε άσχετοι].Ο καιρός δεν ήταν και τόσο καλός στην αρχή.Μας προειδοποίσαν και για βροχή.Τέλεια,άψογα.Πνευμονία.Ευτυχώς δεν έβρεξε.Φτάσαμε στην ακτή και ξεφορτώσαμε τα καγιάκ.Όσο έβλεπα τα μικροσκοπικά καγιάκ να επιπλέουν στο νερό,τόσο πιο ασταθή μου φαινόντουσαν και θα έπρεπε να είμαι πάνω σε ένα τέτοιο για ώρες!Αφού είναι όμως must έπρεπε να το δοκιμάσω [μόλις ξέρασε λιγουλάκι η ψυχή μου].Έβαλα το σωσιβιάκι μου,προσευχήθηκα στον Βούδα και ξεκινήσαμε.Στην αρχή δεν ήταν δυνατό να ευχαριστηθώ την θέα,αλλά στην πορεία με μάγεψε τόσο που είχα κάνει delete το γεγονός ότι είμαι πάνω σε ένα πλαστικό κουτί.Και τότε είδα αυτό.Και χάθηκα.Νόμιζα ότι είμαι σε κάποιο τροπικό μέρος,αν εξαιρέσεις τους πάγους δηλαδής.Ενθουσιάστηκα.Μέχρι που έσπασε ένα κομμάτι πάγου και ακούστηκε ένα εκκωφαντικό ΜΠΟΥΜ που με επανέφερε στην πραγματικότητα και λίγο πιο κοντά στο νερό.Γαμώτη!Μετά από διάφορες χορευτικές κινήσεις μένω ακίνητη και ευχαριστώ τον Αλλάχ που δεν έκανα θεαματική βουτιά.Ανοίγω τα μάτια και την βλέπω να με καρφώνει με το εξεταστικό της βλέμμα,ίσως και έτοιμη να γελάσει.Χο!Έλα να σε πάω στην Αφρική να δω πως θα νιώσεις μουσίτσα.Μ'αυτά κι μ'αυτά προχωρήσαμε.Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι νιώθει.Ενθουσιασμό σίγουρα,άβολα,γαλήνη,κρύο,
απορία πως σκατά δημιουργήθηκαν όλα αυτά,
απορία που κάποια στιγμή θα χαθούν γιατί τα δίποδα ζώα είναι ενεγκέφαλα,χαρά,θλίψη,εικόνες που ίσως περάσουν από το μυαλό σου τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής σου.Ήρθε η ώρα της επιστροφής.Αυτή η ώρα μου την δίνει στα νεύρα.Όλα τα ωραία όμως τελειώνουν κάποια στιγμή.Χαιρετήσαμε τον οδηγό και ξεκινήσαμε για το Κέτσικαν.

Το Κέτσικαν είναι μια μικρή γραφική πόλη που βρίσκεται κατά μήκος των στενών Tongass,στους πρόποδες του βουνού Deer στο νησί Revillagigedo.Η οικονομία της στηρίζεται στον τουρισμό και την αλιεία.Είναι γνωστή σαν «η παγκόσμια πρωτεύουσα του σολωμού».Πήρε το όνομά της από τον ποταμό Κέτσικαν,που περνάει μέσα από την πόλη.Kitschk-hin,στην γλώσσα των Τλίνγκιτ ,σημαίνει «αστραπιαία φτερά των αετών».Εδώ υπάρχει και η μεγαλύτερη συλλογή τότεμ στον κόσμο [ζούλευε βλάχε,βράσε στο ζουμάκι σου χο χο χο].Μόλις φτάσαμε άρχισε ο εξής διάλογος:
-Πάμε να ρωτήσουμε για ψάρεμα.
-Να πας να ψαρέψεις στην Χαλκιδική ρε.Ποια η διαφορά;Πάμε στα μουσεία και μια ωραία βόλτα στην πόλη.
-Να πάς στα μουσεία στην Θεσσαλονίκη.
-Γελοίοι.
-Σκάσε.
Μια όμορφη ατμόσφαιρα.Φάγανε το Χ και ησυχάσανε.Ήθελαν να πάνε και για ψάρεμα,με τις ώρες ενημερωνόντουσαν από το ιντερνέτ για ειδικές τεχνικές στο ψάρεμα του σολωμού [πως να μιμηθείτε μια ζωντανή ρέγγα ρίχνοντας την πετονιά σε μεγάλο βάθος,τι να κάνετε μόλις πιάσετε το ψάρι και άλλες τέτχοιες άχρηστες πληροφορίες].3.500 dollars.Που πας ρε καραμήτρο;Φτωχομπινέ,που μου την είδες και Αμπράμοβιτς.«Εδώ Καπιταλισμός.Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων καρχαριών.Πάρτε τ'αρχίδια μας που θέλετε και ψάρεμα στην Αλάσκα.»Έκλαιγα από τα γέλια με τις φάτσες απορίας και απόγνωσης συνάμα.Κέρδισε η κουλτούρα.Επιτέλους.Τόση γυμναστική είχα να κάνω από το γυμνάσιο.Ας βοηθήσωμε και λίγο το πνεύμα κι ας έριχνε σκατά πάνω του ο Αρτώ.

Πρώτη στάση.Totem Heritage Center.Την δεκαετία του '60 έγινε πιο έντονη η ανάγκη των ιθαγενών της Αλάσκας να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα.Τοτέμ και άλλα είδη πολιτιστικής κληρονομιάς είχαν σκορπιστεί και εγκαταληφθεί στις αρχές του 20ου αιώνα.Έπεσαν θύματα της αποσύνθεσης και του βανδαλισμού [δυτικός πολιτιζμός once again].Η αυξανόμενη ανησυχία για την υπό εξαφάνιση τέχνη των ιθαγενών οδήγησε το Κρατικό Μουσείο της Αλάσκας να διεξάγει μια έρευνα το 1969,κατά την διάρκεια της οποίας διασώθηκαν 44 τοτεμ.Η αδελφότητα των ιθαγενών τα ταυτοποίησε και εξασφάλισε άδειες από τους απογόνους των φυλών,έτσι ώστε να μεταφερθούν σε ασφαλές μέρος.Το 1970 μια επιχείρηση διάσωσης,«Τοτεμ της Αλάσκας:Μια κληρονομιά σε κίνδυνο»,ανέλαβε τα πάντα.Η δασώδης έκταση που τα φιλοξενεί είναι τεράστια,που σημαίνει περπάτημα.Στα πόσα χιλιόμετρα τερματίζω ακόμα να το ανακαλύψω. Πριν μπεις μέσα υποψιάζεσαι τι θα δείς,αλλά η πραγματικότητα σε καθηλώνει.Πολύχρωμα,επιβλητικά τοτέμ.Τρομακτικά μερικές φορές.Οι συμβολισμοί έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Αετοί και κοράκια,αλεπούδες,κάστορες,βάτραχοι.Η ανθρώπινη φιγούρα στην κορυφή είναι ο φύλακας του χωριού,που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο που πλησιάζει.Τα κόκκινα αυτιά και στόμα υποδηλώνουν ένα φιλάργυρο πρόσωπο [δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αυτό το look,να το προτείνω στον Λουί Μπουτόν να χεστεί στο τάληρο].Αν είσαι τυχερός μπορεί να δεις τους τεχνίτες την ώρα της δουλειάς.Συναρπαστικό,δύσκολο και θέλει υπομονή.Ο σκαλιστής μου είπε ότι είναι ένα πνευματικό ταξίδι,τελετουργία.Θα τον πιστέψω.Ίσως γιατί αυτό με βολεύει.Θα σου άρεσε εδώ.Θυμάμαι το τατού με τον ινδιάνο στο μπράτσο σου,το ζωγράφιζες μέρες.Και έσβηνες και ζωγράφιζες και έσκιζες το χαρτί και ξανά από την αρχή,μέχρι που το πέτυχες.Πόσο ήθελες να ζήσεις σαν αυτούς.Και πόσο δεν μπορούσες τον κόσμο γύρω σου.Που είσαι γαμώ την κοινωνία μου και γιατί να πρέπει να στα περιγράφω;Σου πήρα και ένα μικρό τοτεμ.Δεν ξέρω γιατί αλλά σου φέρνω κάτι από όλα τα ταξίδια μου.Ψυχαναγκασμός.Αι στα γαμήδια,ώρα για τσιγάρο.


Συνεχίσαμε με μια βόλτα στην πόλη και επισκεφτήκαμε τα σπίτια της βικτωριανής εποχής που υπάρχουν.Η αλήθεια είναι ότι το ψάρεμα,εδώ που τα λέμε,θα ήταν πιο συναρπαστικό.Στην πόλη υπάρχουν και πολλοί φάροι.
Διασκορπισμένοι.
Καθήσαμε λίγο στην παραλία,ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του,παρατηρώντας τους γλάρους.Μου ήρθε στο μυαλό ο Ιωνάθαν.Δεν τον ένοιαζε απλά να μάθει πως να πετάει.Ήξερε πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από αυτά που φαίνονται.Ήθελε να είναι ελεύθερος.Αναρχικό παραμύθι που ζωντανεύει στον ουρανό...Ή μήπως και στην γη,που πατούμε κι εκεί μέσα θε να μπούμε;Υπάρχει ή είναι δημιούργημα του Μπάχ;Υπάρχει.Υπάρχει θα τον βρώ και θα τον ξαναχάσω μέχρι να τον ξαναβρώ.

Πέρασε η ώρα και έκανε πείνα.Νομίζω ότι δεν θα ξαναφάω σολωμό [ναι λοιπόν,στην παγκόσμια πρωτεύουσα του σολωμού,ΔΕΝ θα φάω σολωμό,είπατε κάτι;],ήρθε η ώρα για καβούρια πεντανόστιμα.Μιαμ μιαμ.Σουφλέ με καβούρια,μπουρεκάκια,καβούρια με σκόρδο και πιπεριές,κροκέτες.Τα τσάκισα.Άντε τώρα να ταξιδέψεις,που δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος [όχι ότι πριν ήταν σε πλήρη λειτουργία] αφού όλο το αίμα έχει παρκάρει στο στομάχι.Έπρεπε να φτάσουμε στο Τζούνο όμως.

υ.γ. Μερικές έξτρα φωτογραφίες για να ζηλέψετε.

“Getting to Zero”

Zero New HIV Infections. Zero Discrimination. Zero AIDS Related Deaths

Το μήνυμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας κατά του AIDS είναι “Getting to Zero”, το οποίο αντανακλά τους στόχους του στρατηγικού σχεδίου του UNAIDS για την περίοδο 2011-2015 .

http://www.unaids.org/en/

Το Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας (AIDS) αναφέρθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας 1980 και από τότε εξελίχθηκε σε μείζονα επιδημία σε παγκόσμια κλίμακα. Το AIDS προκαλείται από τον ιό ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV).

Προκαλώντας βλάβες στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος ή και σκοτώνοντάς τα, ο HIV καταστρέφει προοδευτικά την ικανότητα του σώματος να καταπολεμά τις λοιμώξεις και ορισμένους καρκίνους. Άτομα που έχουν διαγνωσθεί με AIDS είναι ευαίσθητα σε νόσους απειλητικές για τη ζωή που ονομάζονται ευκαιριακές λοιμώξεις και προκαλούνται από μικρόβια, από τα οποία συνήθως δεν νοσούν οι άνθρωποι με υγιές ανοσοποιητικό σύστημα.

Στόχος του HIV είναι τα λευκά αιμοσφαίρια που ονομάζονται κύτταρα CD4. Τα λευκά αιμοσφαίρια είναι σημαντικά γιατί αυτά δίνουν την εντολή να αρχίσουν να δρουν τα άλλα κύτταρα που καταπολεμούν τις λοιμώξεις. Η λοίμωξη από HIV μειώνει τον αριθμό των κυττάρων CD4. Όταν ο αριθμός των κυττάρων CD4 μειωθεί σε ορισμένο επίπεδο, το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος εξασθενεί. Όταν ο αριθμός των κυττάρων CD4 μειωθεί κάτω του 200, ή όταν παρουσιαστούν ευκαιριακές λοιμώξεις ή καρκίνος, λέμε ότι ένα άτομο με λοίμωξη από HIV νοσεί από AIDS.

Υπάρχουν κανονικά τρεις φάσεις της HIV λοίμωξης:
Στάδιο 1
Αμέσως μετά τη μόλυνση, ο ιός πολλαπλασιάζεται στο σώμα με εντυπωσιακούς ρυθμούς, αλλά το ανοσοποιητικό σύστημα, που δεν έχει υποστεί ακόμη ιδιαίτερη βλάβη, κατορθώνει να το νικήσει.
Στάδιο 2
Το ανοσοποιητικό σύστημα κατορθώνει να κρατά ακόμη τον ιό σε έλεγχο, αλλά αγωνίζεται πολύ πιο έντονα για να το επιτύχει.
Στάδιο 3
Οι άμυνες του οργανισμού εξαντλούνται και ο ιός πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα την εκδήλωση σοβαρών λοιμώξεων και νεοπλασιών.

Ο HIV μεταδίδεται μέσω σωματικών υγρών που περιέχουν μεγάλη ποσότητα ιού. Αυτά είναι το αίμα, το σπέρμα, το κολπικό υγρό και το μητρικό γάλα.

Τρόποι μετάδοσης με υψηλό κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό:
1.Σεξουαλική πράξη χωρίς προστασία
2.Κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών με χρησιμοποιημένες βελόνες ή σύριγγες
3.Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μέσω του ομφάλιου λώρου, κατά τον τοκετό ή το θηλασμό
4.Χορήγηση αίματος και παραγώγων αίματος, συχνές μεταγγίσεις αίματος

Γνωρίζατε ότι...
1.το AIDS είναι το τέταρτο συχνότερο αίτιο θανάτου παγκοσμίως
2.ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), ο οργανισμός που ευθύνεται για το AIDS, ανακαλύφθηκε το 1983 από τους Luc Montagnier και Robert Gallo
3.βάσει των εξελικτικών μελετών οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο HIV εμφανίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930
4.ο HIV εμφανίστηκε στους ανθρώπους πιθανότατα μέσω μετάδοσης, συγκεκριμένα από χιμπαντζήδες, του ιού ανοσοανεπάρκειας του πιθήκου (SIV), ένας ιός που προσβάλλει τους πιθήκους



Πηγή: http://www.onflu.gr

Μέρα Δεύτερη

Αφού τελείωσα την δουλειά στο εργαστήριο,γύρισα στο σπίτι να μαζέψω τα πράγματά μου για την επόμενη εξόρμησή μου στην μαγευτική Αλάσκα.Εδώ να πώ ότι οκ μαγευτική,αλλά ΓΑΜΩ ΤΟ ΠΟΥΤΣΟΚΡΥΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ[γιατί αν δεν υπάρχει γκρίνια,όλα χάνουν την ουσία τους].Αφού ντύθηκα με ότι υπήρχε μέσα στην ντουλάπα,πράγμα που καθιστά το περπάτημα γολγοθά[ναι,Τζίσους Γ-Ο-Λ-Γ-Ο-Θ-Α],μπήκα στο αυτοκίνητο για να πάω στο σημείο συνάντησης.Σειρά είχε το Denali National Park.

Πριν από αυτό όμως μια έκπληξη!!!Θα παίρναμε τον πιο θεαματικό σιδηρόδρομο του κόσμου.White pass και Yukon. Χτίστηκε το 1898 κατά την περίοδο χρυσοθηρίας στο Κλοντάικ και αποτελεί ένα Διεθνές Ιστορικό Ορόσημο,όπως η διώρυγα του Παναμά,ο Πύργος του Άιφελ και το Άγαλμα της Ελευθερίας.Θεωρήθηκε αδύνατο να κατασκευαστεί,αλλά ξεπρόβαλε μέσα από τα βουνά μέσα σε 26 μήνες[ακριβώς όπως ολοκληρώνονται τα έργα στο Ελλάντα,με προγραμματισμό].Το έργο που στοίχησε 10 μύρια δολάρια ήταν προϊόν βρετανικής χρηματοδότησης,αμερικάνικου σχεδιασμού και καναδικού συμφωνητικού.Δεκάδες χιλιάδες άντρες και κάποιοι τόνοι εκρηκτικών[γιατί να μην είμαι εκεί κι εγώ;] ξεπέρασαν το δύσκολο κλίμα και την γεωγραφία του τόπου και δημιούργησαν αυτό που πήρε το παρατσούκλι σιδηρόδρομος από χρυσό. Ο σιδηρόδρομος αυτός ανεβαίνει στα 3000 πόδια [σε μέτρα είναι περίπου 915,ξενέρα ακούγεται] μέσα σε μόλις 32 χιλιόμετρα περνώντας 2 τούνελ και πολυάριθμες γέφυρες.Η ατσαλένια αρθρωτή γέφυρα ήταν η ψηλότερη του είδους της στον κόσμο,όταν κατασκευάστηκε το 1901.Αν και η αρχική διαδρομή ήταν 110 χιλιόμετρα,πλέον στα 67,5 το τρένο σταματάει και μαζί με αυτό μια υπέροχη διαδρομή στα χιονισμένα βουνά. Η πιο υπέροχη,σουπερντούπερ,φαντασμαγορική φωτογραφία της διαδρομής είναι ο Μάκης,που μάλλον με συμπάθησε και με πήρε στο κατόπι.Ποιος είναι ο Μάκης;Ποιος είναι ο Μάκης;Ιδού ο Μάκης να με χαιρετάει,ενώ την έχει πέσει σε έναν κορμό.

Δεν είναι εύκολο να αφομοιώσει κανείς όλα αυτά που βλέπει.Για αυτό είναι απαραίτητο ένα τσιγαράκι και το απλανές βλέμμα της αγελάδας-γιατί νομίζετε φοράω πάντα γυαλιά ηλίου;- που σηματοδοτεί την έναρξη των σκέψεων.Όσο είσαι μέσα στο τοπίο δεν σκέφτεσαι,προσπαθείς να ρουφήξεις ότι μπορείς σαν το σφουγγάρι.Όταν απομακρύνεσαι,ταραααααααν ταραααααααν,σε χτυπάνε όπως το ρεύμα που διαπερνάει το τσιμπιδάκι για τα φρύδια που καταλάθος έβαλες στην πρίζα,γιατί είσαι ολίγον τι στόκος.Τελικά για κάτι τέτοια όμορφα αξίζει ο μπασταρδόκοσμος.Μπορεί να είναι λίγα και να έρχονται σπάνια,αλλά αξίζει να φας όλη την υπόλοιπη σκατίλα στην μάπα.Αξίζει να περιπλανιέσαι σαν την άδικη κατάρα όταν οι λέξεις πασχίζουν να βρουν τρόπο διαφυγής από το κουφιοκέφαλό σου,να πονάνε τα μυαλά σου από τα εικονικά στρατόπεδα,που έχουν δημιουργηθεί μέσα σου,τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιο θα είναι υπεύθυνο για ότι μαλακία κάνεις από΄δω και πέρα,να τρέχεις να προλάβεις την ζωή πριν σε προσπεράσει,να σηκώνεσαι το πρωί και να σκεφτεσαι «έλα ρε πούστη μου ζω ακόμα»,να λείπεις πάντα και να...Χτύπημα στην πλάτη.Πρέπει να φύγουμε.
-Καλά ρε μαλάκα στην ποιο σημαντική σκέψη βρήκες να με κόψεις,το κέρατό μου;
-Όλα είναι δρόμος,μικρή.Προχώρα.

Μπαρμπούτσαλα.Κοιμήθηκα στην διαδρομή για το Denali.Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε.Φτά- φτά- φτάσαμε!Κι άλλη φύση,κι άλλο χιόνι,κι άλλα υπέροχα ζωάκια.Πως λέμε Θεσσαλονίκη;Ε,καμία σχέση,αν εξαιρέσεις τα ζωάκια.Το βουνό ΜακΚίνλεϋ(ή αλλιώς Denali) ήταν περιτριγυρισμένο από σύννεφα. Η λέξη «Denali» σημαίνει «το ψηλό» στην γλώσσα Athabaskan και αναφέρεται στο βουνό.Βέβαια το βουνό πήρε το όνομά του από τον 25ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϋ,το 1897.Τώρα γιατί έδωσαν το όνομα του Ουίλλιαμ από το Οχάιο σε ένα βουνό στην Αλάσκα παραμένει άγνωστο.Για αυτό και είχε δημιουργηθεί ολόκληρο παρασκήνιο για το ποιο είναι το σωστό όνομα,ΜακΚινλεϋ ή Denali.Drama queens.

Ας αρχίσει η περιπέτεια.Η έκταση είναι τιτανοτεράστια και φυσικά δεν θα την περπατήσουμε όλη.Τώρα πέρασε συνεργείο το γόνατο,μην πάμε για απόσυρση.Τόσα λεφτά δώκαμε.Το πάρκο φιλοξενεί μια μεγάλη ποικιλία από αλασκιανά πουλιά και θηλαστικά.Αγέλες καριμπού κυκλοφορούν ελεύθερες σε όλη την έκτασή του.Πολύ θέλω να το δώ αυτό το ζώο να μου λυθεί και η απορία πως είναι.Μετά από 20 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα νατο μπροστά μου.Ομορφιά που σου κόβει την ανάσα.Που είναι και ο σοφός Nunamiut από χτές να του πώ ότι τα κατάφερα τελικά.Πρόβατα αράζουνε στις βουνοπλαγιές και ελάφια τρέφονται από τα υδρόβια φυτά των λιμνών και των ελών,που υπάρχουν διάσπαρτα ολούθε.Μου αρέσει που οι φύλακες μας είπαν να κρατάμε απόσταση ασφαλείας από τα ζωντανά,λες και υπήρχε περίπτωση να πάω να συστηθώ.Παρά τις επιπτώσεις της ύπαρξης των δίποδων στην περιοχή,στο Denali μπορεί κανείς να συναντήσει καταφύγια γκρίζων λύκων,τόσο παλιά,όσο και καινούρια.Μικρότερα ζώα,όπως οι μαρμότες και οι σκίουροι,αφήνουν παντού τα χνάρια τους.Ο συγκεκριμένος σκίουρος μάλλον είχε ραντεβου,γιατί τον είδα πολύ ανυπόμονο.Η κυρά μαρμότα την είδε αθλήτρια.Εδώ που τα λέμε κανένα κιλάκι πρέπει να το χάσει [ντάξει έκανα τον πιο ηλίθιο συνειρμό τώρα,μια διαφήμιση που έλεγε «βρέ πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα,έχεις γίνει άλλη τόση,σε μέρες έγινες διπλή..»].Δυστυχώς δεν συναντήθηκα με καμιά αλεπού ή κανένα κουνάβι ή λύγκας.Κάνουν μόνο guest star εμφανίσεις.Είναι φευγάτα ζώα.Για πουλιά ούτε λόγος.Και ήθελα τόσο να δώ τον μαγευτικό κύκνο της τούνδρας.Να ανοίγει τα φτερά του...Με την όρεξη θα μείνω.Ας μην είμεθα και αχάριστοι όμως.Νομίζω θα μπορούσα να στήσω μια σκηνή και να μείνω δω για καιρό.Να περιπλανιέμαι στο πάρκο.Θα φέρω και τον Μάκη να μου κάνει παρέα.Τόσα ψάρια έχει στις λίμνες,πέστροφες,σολωμούς,κάτι θα βρεί να φάει.Να φέρει και σε μένανε,γιατί από ψάρεμα πετονιά σκέτη.Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σπανίζουν οι δασώδεις περιοχές.Συναντήσαμε κάτι έλατα και ιτιές.Εξαιτίας της περιεκτικότητας σε ανόργανα άλατα,της θερμοκρασίας και του ακατάλληλου εδάφους,στις περιοχές γύρω από τις βάσεις των βουνών δεν υπάρχουν πολλά δέντρα.Πάραυτα υπάρχουν εκατοντάδες είδη ανθοφόρων φυτών.Κάτι που με συγκλόνησε είναι το πόσο μπορούν να επηρέασουν οι φυσικοί ήχοι τα ζώα.Είναι λέει ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτά.Κάθε εισβολή θορύβου έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις.Για αυτό και στο Denali τους παρακολουθούν από το 2000,έτσι ώστε να βοηθήσουν τους διαχειριστές του πάρκου να τους κατανοήσουν.

Ήρθε η ώρα να φύγουμε.Να φύγουμε από την ηρεμία και την αρμονία.Μα γιατί;Όχι άλλο θόρυβο.Θέλω ησυχία.Κι εδώ το μέρος στην χαρίζει απλόχερα.Χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα,παρά μόνο σεβασμό.Αν δεν έκανε τέτοιο κρύο,θαρρώ ότι είναι από τα πιο κατάλληλα μέρη για διαλογισμό.Ή για αλκοολίαση.Τεκίλα και τοπία.Τοπία και τεκίλα.Ίσως να έρθεις κι εσύ σαν αεράκι.Να κάτσεις δίπλα μου να τα πούμε ρε bro.Να με κοροιδέψεις και να γελάσεις.Ξέχασα το γέλιο σου.Ξέχασα τον τρόπο που κρατούσες το τσιγάρο.Το βλέμμα σου όμως με στοιχειώνει.Αυτά τα μάτια τα θλιμμένα,τα μάτια που κοιτούσαν έξω από το παράθυρο,τα μάτια που άδειασαν σε μια στιγμή.Μια μέρα με κόκκινα σύννεφα και χιόνι.Μια γαμημένη μέρα του Μαρτίου.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βγήκαμε εθνική.Σουρουπώνει.Κι έξω και μέσα και παντού.Παίζει το τραγούδι μου.Κλείνω τα μάτια και χάνομαι στο συμπαντικό τίποτα.


Make every day pathetic.
Oyasumi nasai.

Μέρα Πρώτη: Συνέχεια

Βρωμάω πτωμαίνη.Αλλά θα σας οδηγήσω στον όμορφο κόσμο της Αλάσκας.
Αρχικά πρέπει να δείτε το υπέροχο σπιτάκι που μου παραχώρησε ο φίλος μου ο Νώε.
Ξύλινο,ζεστό,ζωντανό.
Περιτριγυρισμένο από ψηλά έλατα και κυρίως από χιόνι[αλήθεια υπάρχουν αυτές οι 49 λέξεις για το χιόνι;].Με θέα στα βάθη του δάσους και στον γαλάζιο ουρανό,που γκριζάρει πότε πότε.Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να δείς τα πιο απίθανα πράγματα από τα παράθυρά του.Πράγματα που δεν είχες φανταστεί ότι μπορούν να είναι τόσο υπέροχα,τόσο ξεχωριστά.Θα μου πείτε η φύση είναι κάτι λιγότερο από αυτό;Όχι.Αλλά αν δεν την αφουγκραστείς,δεν θα το συνειδητοποιήσεις ποτέ.Αν δεν αφεθείς έτσι ώστε να χαθείς στο άπειρό της,αν οι ενέργειές σας δεν γίνουν ένα...Σήμερα λοιπόν,εκεί που έπινα τον πρώτο καυτό καφέ της μέρας,αγουροξυπνημένη και τυλιγμένη στην κουβέρτα μου[μιλάμε για τοοοοοοοοοοοο κρύο],το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο χώρο και ξαφνικά την βλέπω να παίζει μέσα στο χιόνι.Κοκκάλωσα.Συνειδητοποίησα το βλήμα ότι είμαι μέσα στο σπίτι και δεν παίζει να έρθει για επίσκεψη και έτρεξα να πάρω την φωτογραφική μηχανή.
Η αλήθεια είναι ότι στιγμιαία μου πέρασε η σκέψη να πάω να παίξω μαζί της[και εδώ κολλάει το ρητό «πιο ηλίθια πεθαίνεις»],αλλά δεν είμαι ηρωίδα σε καρτούν,ούτε είναι το αρκουδάκι που είχα μικρή για να κοιμάμαι.Κάθησα και την χάζεψα για αρκετή ώρα μέχρι που τελείωσε και το δεύτερο τσιγάρο.Έπρεπε να ετοιμαστώ.Roadtrip[που λέει ο λόγος].

Ξεκινήσαμε για τα φιόρδ του Κενάι.Ντάξει,άλλο να τα περιγράφω και άλλο το ζωντανό πράγμα που σπαρταράει.Μιλάμε για μαγεία.Μακρύ,στενοί κολπίσκοι με απότομες πλαγιές και γκρεμούς σε μια κοιλάδα σκαλισμένη από παγετώνες.Τα φιόρδ δημιουργήθηκαν πριν χιλιάδες χρόνια μετά το λιώσιμο των πάγων, μετά την εποχή των παγετώνων όπου το νερό της θάλασσας πλημμύρισε τις κοιλάδες της περιοχής όπου αυτά εμφανίζονται.Η θέα σου κόβει την αναπνοή.Το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να κάνεις μια ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.Κι ας ξέρεις ότι θα καταλήξεις χαλκομανία πάνω στους πάγους αιώνων.

Για να θαυμάσει κανείς αυτό το αριστούργημα θα πρέπει να φτάσει στο λιμάνι του Σιούαρντ από όπου ξεκινάνε μίνι κρουαζιέρες που διαρκούν λίγες ώρες ή και ολόκληρη μέρα.Μπορούσαμε να επιλέξουμε την διαδρομή με το τρένο,αλλά χρόνος δεν υπάρχει.3 μέρες είναι αυτές,μην τις φάω στα μέσα μαζικής μεταφοράς.Πήραμε μια πτήση.Αν και ταρακουνούσε λίγο το γαμήδι και πήγε η ψυχή στην κούλουρη κάπου στις 2000 φορές,αυτό που αντίκρυζαν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια ήταν αρκετό για να ξεχάσω όλα τα κενά αέρος του κόσμου.Πανύψηλες βουνοκορφές,κάτι που σε αποζημειώνει για την ταλαιπωρία. Καταπληκτικοί όρμοι,σιωπηλά φιόρδ,καταρράκτες,ταξίδια του μυαλού σε άλλες διαστάσεις.Να θέλει η ψυχή σου να πετάξει.Να προσπαθεί να βρεί μια τρύπα στο κορμί σου για να ελευθερωθεί.Δυστυχώς όμως είναι αναγκασμένη να μένει κολλημένη στο άθλιο σώμα που της φορτώθηκε.Πόσο σκέφτηκα και την αηδία που κυκλοφορεί ανενόχλητη παντού και πάντα.Ζέχνει και βρωμάει.Ας μην χαλάσω το τοπίο όμως...Επειγόντως άδεισμα των σκουπιδιών.
Και μέσα σε όλα αυτά να ξεπροβάλει ένας κάστορας με αινιγματικό βλέμμα που με αφοπλίζει.
Σαν να μου λέει «Καλά μωρή μαλακισμένη,έκανες τον γύρω του κόσμου για να φτάσεις εδώ και πάλι τις ίδιες μαλακίες σκέφτεσαι;Έλεος ρε μπάζο.Σύνελθε και απόλαυσε το.».
Ντάξει,φιλαράκι,χαλάρωσε.
Μπορεί να έγινες πρωταγωνιστής σε μια καλή ταινία αλλά μην αρχίσω τα μπινελίκια.Πλατυάζω και μου την δίνει όταν το κάνω αυτό.Με διαλύει,γιατί διάφανη γω δεν θα γίνω.Τελείωσε η βόλτα στα φιόρδ και μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση.Πάντα λείπεις και αυτό με σκοτώνει.Αντίο φιόρδ και ευχαριστώ για το ταξίδι.Καθότι ζωντανός οργανισμός,ανάγκες είναι αυτές τι να κάμουμε,πρέπει να τραφώ.Ωραιότατο το σαντουιτσάκι με σολωμό,αν και θαρρώ ότι μου έπεσε πολύ βαρύ.

Επόμενος σταθμός Gates of the Arctic National Park.Ανυπομονώ,όχι τόσο για τα μαγικά τοπία,όσο για να γνωρίσω τους Nunamiut,μια φυλή εσκιμώων.Είχα διαβάσει ότι ο αρχαιολόγος Lewis Binford,για να κατανοήσει αυτή την φυλή,τον τρόπο που κυνηγάει τα θηράματά της και το πώς συμπεριφέρεται στην λεία της,μάζευε τα οστά από καριμπού[τι είναι τούτο δεν έχω ιδέα,διαφωτίστε με]που έβρισκε στα μέρη κυνηγιού και κατοικίας τους και προσπαθούσε να συνδιάσει τις πληροφορίες που ανακτούσε από αυτά με την συμπεριφορά τους.Αυτή η πληροφορία μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.

“Caribou meat is our meat since I was born. I was raised with it. The skin was my clothes. The meat was my diet and the broth was my drink… Without caribou meat, what would I eat...?”

Rachel Riley, Nunamiut Elder

Το ζώο αυτό,για τους Nunamiut,δεν αποτελεί απλά μέρος της διατροφής τους ή της ενδυματολογίας τους,αλλά κάτι που ξεπερνάει την υλική σφαίρα.Είναι θεμέλιο της ιστορίας τους,κυριαρχεί στην καθημερινότητά τους και αποτελεί σύμβολο της κουλτούρας τους.Το κυνήγι του πραγματοποιείται με πάθος και υπερηφάνεια, ως μια προσπάθεια που απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα, και που μέσα της κρύβονται βαθιά ριζωμένες πνευματικές πεποιθήσεις. Σήμερα,όπως και στο παρελθόν,το καριμπού συμβολίζει το τι σημαίνει να είσαι Nunamiut.Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι η σχέση που έχουν οι γυναίκες με τα κουζινικά τους.Είναι μια πνευματική σχέση,που αντικατοπτρίζεται σε ένα έθιμο που ονομάζεται «νόμοι των Εσκιμώων» ή «ταμπού».Σύμφωνα με το έθιμο κάθε φορά που ο κηνυγός σκότωνε συγκεκριμένα πνευματικά ισχυρά γουνοφόρα ζώα,όπως λύκους,απαγορευόταν να φάει από το φαγητό της γυναίκας του ή να χρησιμοποιήσει τα σκεύη της για ένα συγκεκριμένο διάστημα[4 μέρες αν το ζώο ήταν αρσενικό,5 αν ήταν θηλυκό].Με αυτόν τον τρόπο έδειχνε τον απαραίτητο σεβασμό στο πνεύμα του ζώου.Ένας ηλικιωμένος διηγήθηκε με χαμόγελο μια ιστορία για έναν κυνηγό που έπιασε μεγάλο λύκο,τον οποίο παράτησε στην παγίδα σκεφτόμενος ότι θα πρέπει να μπει σε υποχρεωτική δίαιτα μόλις γυρίσει σπίτι του.Οπότε προτίμησε να απολαύσει ένα τελευταίο γέυμα.

Μετά από αυτήν την ενδιαφέρουσα συνάντηση το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω να κοιμηθώ,είχε μείνει όμως μια τελευταία βόλτα στο ποτάμι.Μπινελίκωσα το σύμπαν όλο.Δεν άντεχα άλλο γαμώτο.Θέλω να κάνω ένα μπάνιο και να ψοφήσω.ΤΩΡΑ.Μάζεψα τα κομμάτια μου και ακολούθησα.Λες και είχα επιλογή.Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να αποκοιμηθώ[οκ,ωραία τα ζωάκια αλλά αν τα έχεις ξαναδεί δεν σου κάνουν την ίδια εντύπωση με την αρχική(εκτός αν μιλάμε για δίποδα ζώα),ειδικά αν κουτουλάς από την κούραση] βλέπω αυτό:
Τελευταία σκέψη πριν αφεθώ στα χέρια του Μορφέα,το μπλε ιριδίζων φωσφοριζέ χιόνι.

Καληνύχτα.

Αλάσκα: Μέρα πρώτη

Για τις επόμενες 3 μέρες γω ζώ στην Αλάσκα.Ναι,ναι,στην Αλάσκα.Είναι 4 και 11 το χάραμα εδώ.Ωραίος έναστρος ουρανός.Τι να πρωτοπώ για αυτό το υπέροχο μέρος[πέρα από το γεγονός ότι κάνει πουτσόκρυο];

Ας αρχίσουμε με τα βασικά.Η ομορφιά της δεν περιγράφεται με ήδη υπαρκτές λέξεις[είναι supercalifragilisticexpialidocious!!!].Φιορδ,φύση,άγρια ζώα.Η Αλάσκα είναι πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που συνορεύει στα ανατολικά με τον Καναδά και βρέχεται από τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό ωκεανό. Η Αλάσκα ανήκε στη Ρωσία έως το 1867, χρονιά κατά την οποία πωλήθηκε στις ΗΠΑ, από τον τσάρο Αλέξανδρο Β' για το ποσό των 7.200.000 δολαρίων[Αλεξούκο,μαλακία έκανες αγορίνα μου,θα καταλάβεις στην πορεία], και το 1959 ανακηρύχθηκε ομόσπονδη πολιτεία τους.Έχει χιλιάδες νησιά και άλλα τόσα ενεργά ηφαίστεια,όπως το ηφαίστειο του Αυγουστίνου. Μία από τις μεγαλύτερες παλίρροιες στον κόσμο εμφανίζεται στοTurnagain.Επίσης έχει περίπου τρία εκατομμύρια λίμνες[πολύ νερό ρε παιδάκι μου,αν λιώσουν και οι πάγοι θα πνιγούμε,καλύτερο από να πνιγούμε στα σκατά βέβαιως βεβαίως].Ο πληθυσμός της ανέρχεται στις 711.000 περίπου.

Η ιστορία της χρονολογείται από την Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο (περίπου 12.000 π.Χ.), όταν ασιατικές ομάδες πέρασαν τον Βερίγγειο Πορθμό και φτάσανε στην σημερινή δυτική Αλάσκα. Όταν έφτασαν οι ρώσσοι εξερευνητές, η περιοχή κατοικούνταν από ιθαγενείς,τους Ινουίτ. Το όνομα «Αλάσκα» προέρχεται από τη λέξη Aleut Alaxsxaq, (μια αρχαϊκή ορθογραφία είναι Alyeska), που σημαίνει «ηπειρωτική» (στην κυριολεξία, "το αντικείμενο προς το οποίο στρέφεται η δράση της θάλασσας").Στη γλώσσα τους,Ινουίτ(Inuit) σημαίνει «άνθρωποι»(πληθ. του inuk «άνθρωπος»).Είναι απόγονοι της νομαδικής φυλής των Τουλ (Thule) που εμφανίστηκαν στην Αλάσκα το 1000 μ.Χ. και μετακινήθηκαν στη δυτική Γροιλανδία μετά από τρεις αιώνες (1300μΧ) και λίγο αργότερα, το 1400 μ.Χ. στην ανατολική.Καταφέραν να επιζήσουν σε δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες διαμένοντας σε ιγκλού[πόσο μ'αρέσουν τα ιγκλούυυυυυυυυ!] και κυνηγώντας κυρίως φώκιες και φάλαινες, που τους εξασφάλιζαν τροφή και ένδυση.Σήμερα υπάρχουν διάφορες ομάδες,όπως οι Tlingit,οι Haida,οι Tsimshian,οι Athabascans,οι Αλεουτανοί και δύο ομάδες Εσκιμώων οι Inupiat και οι Yup'ik.Τώρα αν αρχίσω να μιλάω για αυτούς τελειωμό δεν θα'χουμε.Οπότε ας το αφήσω για ξεχωριστό πόστ.

Τον 18 αιώνα ξύπνησαν οι Ρώσσοι και ήθελαν κομμάτι της πίτας.Μετά τη δεύτερη εκστρατεία Καμτσάτκα,οι γουνέμποροι άρχισαν να πηγαίνουν από τις ακτές τσι Σιβηρίας στα Αλεουτιανά Νησιά.Τους κούρασε το πέρα δώθε και είπαν να εγκατασταθούν στα τέλη του 1790.Οι κάτοικοι της περιοχής δεν κάνανε και πάρτυ όπως είναι λογικό.Μερικοί,ίσως από περιέργεια,δέχτηκαν τα νέα πειραματόζωα,άλλοι σκέφτηκαν ότι καλό θα ήταν να επιστρέψουν από΄κει που΄ρθαν.Αυτοί οι τελευταίοι χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους,κατέληξαν δούλοι ή και εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους.Δυτικός πολιτιζμός λαίμε.Σκατά στις αρτηρίες τους λέω γώ.Να προσθέσω ότι ο δυτικός πολιτιζμός έφερε και τις αρρώστειές του,για τις οποίες δεν είχαν αντισώματα οι ιθαγενείς και πέφτανε σαν τις μύγες μετά από Baygon.80% καπούτ.Μετά ήρθε και ο Γρηγοράκης ο Ιβάνοβιτς Σέλικοφ,το 1784,και είπε να σκοτώσει κι αυτός μερικές εκατοντάδες Koniag[ιθαγενείς καλέ] και να κάνει τον πρώτο ρώσσικο οικισμό στην Αλάσκα,στο νησί των Τριών Ιεραρχών[σημαδιακό το όνομα,θρησκευτική κατάνυξη θα τον έπιασε].Όπως ήταν αναμενόμενο,σιγά σιγά οι ρώσσοι είχαν το πάνω χέρι σε όλες τις αξιόλογες θαλάσσιες ενυδρίδες και αφού τις εξάντλησαν είπαν να γαμήσουν και ότι άλλο είχε απομείνει,οπότε το 1788 ξεκίνησαν για την βορειοδυτική ακτή.Το 1795 ο Αλέξανδρος Μπαράνοφ κατέπλευσε στο Σίτκα για να το απολλοτριώσει για την μαμά Ρωσία.Το 1802 όμως οι Tlingits πήραν το αίμα τους πίσω καταστρέφοντας ότι έκτισε.Στην πορεία της ιστορίας ο Νέος Αρχάγγελος,γιατί ξαναχτίστηκε ο οικισμός,έγινε η πρώτη πρωτεύουσα της Αλάσκας.Σε όλα αυτά να σου και οι Ισπανοί[να'ναι καλά ο πάπας και η βούλα που έβαλε το 1493].Οπότε σκέφτηκε ο βασιλιάς Κάρλος ο ΙΙΙ,«σιγά μην μας φάτε εσείς τα εδάφη,βρωμορώσσοι,τώρα θα δείτε» [ντάξει μπορεί να μην ήταν αυτά ακριβώς τα λόγια του,αλλά δεν απέχει και πολυ από την πραγματικότητα].Έστειλε λοιπόν τον Μπρούνο (Χ)Εζέτα[που πας ρε φίλε με τέτοιο όνομα;],ακολούθησε ο Ιγνάτιος( Ignacio de Arteaga) μαζί με τον Τετράγωνο(Bodega y Quadra).Ο Μαρτίνεζ(Esteban José Martínez) είχε αποδεδειγμένα τον καλύτερο συνοδοιπόρο,τον (Χ)Άρο(Gonzalo López de Haro),που είχε και κονέ και βρήκε ρουφιάνο ρώσο λωποδύτη που του έδωσε χάρτες μην χαθεί[βέβαια,άλλοι,ονόματα δεν λέμε,χάνονται και ρίχνουν το φταίξιμο στον googλη].Μ'αυτά και μ΄αυτά,οι Ισπανοί πήραν τα δέοντα.Αυτό που έμεινε από το πέρασμά τους είναι η ονομασία δύο πόλεων.Τρελλή επιτυχία.Φελλοί.

Πέρασαν τα χρόνια,αλλά η Ρώσσοι εκεί.Δεν έφτανε ο Σέλικοφ,ήρθε και ο γαμπρός του ο Νικόλας ο Πέτροβιτς Ρεζάνοφ(Nikolay Petrovich Rezanov) και με την άδεια του Τσάρου άνοιξε μια εταιριούλα μονοπώλειο.Βέβαια ότι και να κάνανε οι κακόμοιροι δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα.Από την μια οι ιθαγενείς,από την άλλη η εταιρία Hudson Bay,σκατά τους τα κάνανε.Είδαν και αποείδαν,είπαν να την πουλήσουν την Αλάσκα[οικονομική κρίση,χαμηλά κέρδη και διακαής πόθος να μην πέσει σε βρετανικά χέρια.Δεν θέλει και πολύ για να πουλήσεις.].Ο αμερικάνικος λαός δεν ενθουσιάστηκε[τι να την κάνεις την φύση και τα όμορφα τοπία;] μέχρι που ανακαλύφθηκαν τα κοιτάσματα χρυσού και πετρελαίου[«δεν είναι για τα λεφτά,αλλά ξές...»].

Φτάσαμε αισίως στον 20ο αιώνα.Η Αμερική προσπαθεί να πείσει τους κατοίκους της να μεταναστεύσουν εκεί.Να γεμίσει η τούνδρα ρε παιδάκι μου.Να'ναι καλά η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929,αφού ο Ρούσβελτ από μόνος του δεν τα κατάφερε να τους πείσει.Και εκεί που είχαν τακτοποιηθεί κάπως,έρχεται ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.Γκαντεμιά ή κατάρες των Ρώσσων;Πήραν θάρρος και οι Ιάπωνες και είπαν να απολλοτριώσουν κι αυτοί κάτι νησάκια[Άττου και Κίσκα].Μετά από 3929 απώλειες και αρκετές βόμβες οι Αμερικάνοι κατάφεραν να πάρουν πίσω το νησιά τους και οι Ιάπωνες μείναν με το πουλάκι στο χέρι και τους αμέτρητους νεκρούς τους.

Αν ήμουν η Αλάσκα πρώτον θα είχα πάθει μια καραμπινάτη κρίση ταυτότητας μίξη με παράπονο τύπου «μα όλα σε μένανε πρέπει να συμβαίνουν;» και δεύτερον θα ήθελα κρατική υπόσταση.Να ξέρω ρε παιδί μου που σκατά ανήκω.Βέβαια την άποψη δεν συμμερίζονταν οι υπόλοιπες 48 πολιτείες,μέχρι που βρέθηκε το πετρέλαιο στον ποταμό Σγουάνσον και ο Αιζενχάουερ,στις 7 Ιουλίου 1958,υπέγραψε την συνθήκη προσάρτησής της στην Αμέρικα.

North to the Future,είναι το μόττο της Αλάσκας.Δεν έχουν και άδικο αν σκεφτεί κανείς ότι η οικονομία τους καλά κραττεί και οι μισθοί κάτι παραπάνω από ικανοποιητικοί.

Δρομοί δεν υπάρχουν και πολλοί.Οι μεταφορές γίνονται κυρίως με το τρένο.Εναλλακτικές τα πλοία και τα αεροπλάνα.Το καλύτερο μέσο μεταφοράς ever είναι το έλκηθρο με τα σκυλιά.Για τρελά σπινιαρίσματα.Έχει και αγώνες,πιο γνωστός είναι ο Iditarod,αλλά δεν θα το δοκιμάσω.Πιθανόν να γίνω μεζεδάκι για τις αρκούδες.Μπορεί να πάω στο Φεστιβάν στο Κέτσικαν ή στην Σίτκα να δω φάλαινες.Ή και στον ποταμό Stikine να δώ τους ασπροκέφαλους αετούς[αν και αυτό γίνεται την άνοιξη κυρίως].

Πήγε 7,πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι για την δουλειά.Συνεχίζεται...
Καλημερούδια!

Είμαι στιχάκι της στιγμής

Μια έμπνευση της στιγμής γεννήθηκε από αυτό το πόστ και μια φράση του Τζιμάκου.

Όλα μας κοιμίζουν τιβι και εφημερίφες,
κομμάτα,ρουφιάνοι,Κωστόπουλοι&Σια και Λάκης Γαβαλάς
Πράγματα δικά μας καθημερινά
Σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί με μας
Να'ρθουν οι ναπαλμ
Κι ας χαράξει για στερνή φορά
Όλη μας η μαλακία το συμπάν αφοπλίζει
Σαν ένα συμβάν κοσμοιστορικό
Προσωπά και λόγια ληγμένα από καιρό
Και το όνειρο να τριζεί
Σαν ξεχαβαρλωμένο στημένο σκηνικό
Σουτιέν


Εμπρός όλοι μαζί χέρι χέρι για μια νέα ολική αυτοκαταστροφή.
Τα σέβη μου.

6 Degrees Below The Horizon

6 ΜΟΙΡΕΣ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Χορογραφία:
Ρένα Κωνσταντάκη
Yumiko Yoshioka

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, Σάββατο 3 Δεκεμβρίου, Κυριακή 4 Δεκεμβρίου, έναρξη 21.00
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Αίθουσα Θέατρο Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα

Χορεύουν:
Yumiko Yoshioka - Ruben Antoniano Villalobos

“6 ΜΟΙΡΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ”

Η χορευτική ομάδα Indigo Fera παρουσιάζει την παράσταση χορού «6 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα» σε χορογραφία Ρένας Κωνσταντάκη και Yumiko Yoshioka για τρεις μόνο παραστάσεις στις 2, 3 και 4 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο του butoh διεθνώς, η Yumiko Yoshioka συνεργάζεται σταθερά με την Indigo Fera Art Productions και τη Ρένα Κωνσταντάκη από το 2007. Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον των δύο χορογράφων στρέφεται στις 6 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, την ώρα που έχουμε το λυκόφως η το λυκαυγές , στην αρχή και το τέλος της ημέρας. Ειναι μια στιγμή ποιητική, ονειρική, η οποία μας επιτρέπει να συνδεθούμε με την ομορφιά της φύσης, άρα και της ζωής. Tην ώρα εκείνη είναι χαρακτηριστική η απουσία σκιών. Οι μορφές είναι δυσδιάκριτες, επιτρέποντας έτσι να φανερωθεί καθαρά μια καινούργια μορφή, προερχόμενη από την επαναληπτική διεργασία των εμπειριών μας.

Το έργο πραγματεύεται την αγωνιώδη αναζήτηση επαφής με τους άλλους και τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμφαση δίδεται στην ανακάλυψη και μάχη με τις σκιές των άλλων και της δικής μας σκιάς, η οποία, ως αναπόσταστο μέρος του εαυτού μας, συμβολίζει τις άγνωστες πλευρές των άλλων και του εαυτού μας.

Σε μία παράσταση διάρκειας 60’ η Yumiko Yoshioka μεταμορφώνεται από παιδί σε ενήλικα και στη διαδρομή αυτή περνάει από την αφέλεια στο πόνο και τελικά στη συμφιλίωση. Σε ένα μίνιμαλ σκηνικό περιβάλλον χορεύει με σκιές που εμφανίζονται και χάνονται. Ο Ruben Antoniano Villalobos βγαίνει απο τη σκιά, τη συνοδεύει σε ένα ντουέτο και χάνεται πάλι σαν σκιά.

Εμπνευσμένο από το Γερμανικό εξπρεσιονισμό, το σουρεαλισμό και το κίνημα dada, το butoh δεν έχει προκαθορισμένη μορφή ή φόρμα. Χρησιμοποιεί το σώμα σαν ένα ζωντανό εξελισσόμενο υλικό, που δημιουργός του είναι η ίδια η ζωή. Ο χορός ενυπάρχει. Το σώμα, ένα μεταβαλλόμενο γλυπτό, διαμορφώνεται από τη ζωή και ειδικότερα από την ατομική ζωή καθενός από εμάς. Αναζητά τη καθαρή συνείδηση, την ατομική αναγκαιότητα σε κάθε στιγμή. Παράγει το δικό του χώρο και χρόνο, προβάλλοντας εσωτερικές, προσωπικές και αρχέγονες ποιότητες κρυμμένες μέσα μας.

Η Ρένα Κωνσταντάκη και η Yumiko Yoshioka έχουν συνεργαστεί για άλλες δύο παραστάσεις, το “ΕΝ ΟΝ” και “ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ”.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΣΥΛΛΗΨΗ: Ρένα Κωνσταντάκη
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Ρένα Κωνσταντάκη / Yumiko Yoshioka
ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Σοφία Κουμπλή
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Μαρία Χανιωτάκη
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΚΗΝΙΚΟΥ: Τάσος Παπαιωάννου
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Αντώνης Βολανάκης
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Νίκος Βλασόπουλος
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ VIDEO: Λουίζος Ασλανίδης/ Φάνης Καραγιώργος
ΧΟΡΟΣ: Yumiko Yoshioka/ Ruben Antoniano Villalobos


Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, Σάββατο 3 Δεκεμβρίου, Κυριακή 4 Δεκεμβρίου, έναρξη 21.00

Χώρος:
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Αίθουσα Θέατρο Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα

Τιμές εισιτηρίων:
15E Κανονικό,
10E Φοιτητικό, Κάτοχοι: Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) & Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ), Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων, Κάρτας Πολιτισμού, ΑμΕΑ, άτομα άνω των 65 ετών, Μέλη Σωματείου Χορογράφων, μέλη Σωματείου Χορογράφων – Χορευτών (ΣΕ.ΧΩ.ΧΟ), μέλη Σ.Ε.Η., σπουδαστές σχολών χορού, φοιτητές δραματικών σχολών με την επίδειξη της κάρτας τους.


http://kikitriantafylli.wordpress.com/

You are what you dance...

Without music life would be a mistake..Dance,dance,dance...Feel the music,feel free..Just feel and let go...

Kill me please!!!

Ξύπνησα στις 6:30 ύπο τον ήχο του Somebody Put Something In My Drink κάνοντας download από την database του μυαλού μου εικόνες από κραιπάλες του παρελθόντος.Πίσσα σκοτάδι.Θέλω να ξανακοιμηθώ.ΤΩΡΑ.Τεντώνομαι νωχελικά.Τα χέρια μου βγαίνουν έξω από το πάπλωμα.Και τότε το νιώθω σαν άπειρες μικρές καρφίτσες που με τσιμπάνε.Τι κρύο είναι αυτό γαμώτο;

Σηκώνομαι όπως όπως.Ντους,ντύσιμο,καφές.Όσο περιμένω κοιτάω έξω από το παράθυρο το δέντρο.
-Καλημέρα,ρε.
-Παράταμε κι εσύ,μου λέει.
-Αι γαμήσου.Πάω να διαβάσω εφημερίδες.
-Στα τσακίδια.

8 παρά.Χτυπάει κινητό.Το αφεντικό.«Τι σκατά θέλει»,σκέφτομαι.
-Buongiorno.
-Buongiorno.[κακή,ψυχρή κι ανάποδη,μαλάκα]
-Σε ξύπνησα;Πήρα να σου πω,γιατί χτες το παρέλειψα,ότι σήμερα φεύγω Ρώμη,οπότε δεν χρειάζεται να έρθεις.
-Δεν πειράζει.Θα έχω όλη την μέρα μπροστά μου.[ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ ΗΛΙΘΙΕ.ΤΖΑΜΠΑ ΞΥΠΝΗΣΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ.]

Ωραία,μια ακόμα υπέροχη μέρα αρχίζει...

Αποφάσισα να ασχοληθώ με το ζελεδάκι μέσα στο κρανίο μου σε θεωρητικό επίπεδο.Η αλήθεια είναι ότι μου την δίνει η μπλα μπλα θεωρία.Προτιμώ να το τεμαχίζω,να το μπουκώνω με χημικά διαλύματα και να βλέπω να φωσφορίζουν οι νευρώνες του.Συνάψεις φρακταλικές.Ιδιάζουσες και ευεγερτικές.Κι άρχισε το χάσιμο.
Nernst:potenziale di equilibrio x ione X dipende dalla T ass.+z+concen. del X su entrambi i lati della membrana
Ex=Vi-Vo=RT/F - ln([X]o/[X]i) R->const. gas F->Faraday
Aν T=20°C,RT/F->mV + ln->log
Ex=58mV x log([X]o/[X]i)

Goldman
Vm= RT/F x ln(Σk=1,n^zkPk[Xk]o + Σl=1,m^zlPl[Yl]i /Σk=1,n^zkPk[Xk]i + Σl=1,m^zlPl[Yl]o)
Potenziale di riposo Pk+ NON è potenziale di equilibrio xche permeabilità x il K+ è molto + alta che x gli altri ioni.

[Κατανοητό γιατί προτιμώ τεμαχισμούς;]
Έτσι όπως λειτουργεί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων απορώ τι ηλεκτρική δραστηριότητα αναπτύσσεται στα νευρικά τους κύτταρα.Μάλλον το δυναμικό ενέργειας ισούται με 0 εις το πηλίκον.Είναι αυτό που λέμε η σύνδεση με τον διακομιστή δεν είναι εφικτή.

Και αφού προσπαθώ να τα βάλω αυτά σε μια σειρά μου έρχεται στο μυαλό ένα άρθρο της New York Times που διάβασα πριν κάτι μέρες[να'ναι καλά η νευρωνική μου πλαστικότητα] με τίτλο «Is Neuroscience the Death of free will?».Σιγά μην σκοτώνουμε και τον Willy την φάλαινα.Ότι μήνυμα γουστάρει,περνάει ο καθένας.Σκατά.Τα νεύρα,για την ματαιότητα των πάντων,έχουν πιάσει στρατόσφαιρα.Σερφάρω λίγο,ακούω τον Τζιμάκο,σκάω και καμιά φούσκα,για να μην σκάσω μπουνιά στην ντουλάπα,και φεύγω.

Lab ώρα μηδέν.Η Virginia με χαιρετάει με χαμόγελο[που την βρίσκει τόση χαρά κάθε μέρα ήθελα να'ξερα] και ο Fabri μου γνέφει κλωτσώντας την πόρτα από το ντουλαπάκι που έχει σφηνώσει για ακόμα μια φορά.Βάζω μουσική[σειρά μου σήμερα,πήξτε] και αρχίζει το πάρτυ στον πλανητη happy.Μετά από 6 ώρες Rostropovic,7 καφέδες,μια άθλια σαλάτα και 3 τσιγάρα ήγγικεν η ώρα να βγώ από αυτήν την τρύπα που ονομάζεται εργαστήριο.«Άρον το σαρκίο σου και περιπάτει»...

3258,5 πενταλιές μετά home sweet home.Μηχανικά το χέρι οδηγείται στον διακόπτη για το φώς του διαδρόμου.Πρααααααααφ.Κάηκε η λάμπα.Στις ωοθήκες μου,προχωράω στο σκοτάδι.Πάντα αυτό έκανα.

Ντους,χαλάρωση.Βάζω μια τεκίλα κι ανοίγω τον υπολογιστή.Ας μαλακιστούμε και σήμερα μπροστά στην οθόνη.Σε σκέφτομαι.Τι να κάνεις άραγε ρε βλήμα κι εσύ;Βάζω να δω ένα dvd που μας έδωσε ο Prof.Το κλείνω στο 20λεπτο.Ξεκινάω να διαβάσω καμιά είδηση[τι είπε ο Τόλης Βοσκόπουλος αποκλειστικά στο Star και τέτχοια],mail,msn.Βαριέμαι σαν τον πούστη.Κι άλλη τεκίλα.

«Θα γράψω καμιά μαλακία στο μπλόγκ να περάσει η ώρα».Έτσι ξεκίνησε αυτό το πόστ και να που κατέληξε.Δεν μπορώ και να συγκεντρωθώ γιατί ο κολλητός καυλαντίζεται στο μσν[και μετά ήρθαν οι μέλισσες...].Οι σκέψεις σε χαοτικές διαστάσεις ασυμβατότητας.Πάνε πέρα δώθε σαν τις πουτάνες στα viali,τάκα τούκα τα τακούνια τους μέσα στο ζελεδάκι.

Μουσικό διάλλειμα.Καθίστε αναπαυτικά και χαλαρώστε.(χο χο χο)


Μετά από μια ώρα αποδείχτηκε τελικά ότι τζάμπα έγραφα το σεντόνι.Ο παρακάτω διάλογος τα συνοψίζει όλα:
petros scrive:wtf
Naty scrive:pwned
petros scrive:jk
Naty scrive:omg
petros scrive:ftw
Naty scrive:w/e
petros scrive:ffs
Naty scrive:stfu
petros scrive:dilligaf?
Naty scrive:a/s/l
petros scrive:tin gamises tin kuventa
Naty scrive:dwse tequila ston lao reeeeeeeeeeeeeeeeeee

Make everyday pathetic.

Αυτά.

Pre-post

Μετά από τόσο καιρό και δυο κουβέντες με έναν ινδιάνο,είπα να ξαναρχίσω να γράφω.
Pre-post απειλητικό.
Είναι αργά για σκέψεις.
Σύντομα η απειλή θα γίνει πραγματικότητα.