Μέρα Πρώτη: Συνέχεια

Βρωμάω πτωμαίνη.Αλλά θα σας οδηγήσω στον όμορφο κόσμο της Αλάσκας.
Αρχικά πρέπει να δείτε το υπέροχο σπιτάκι που μου παραχώρησε ο φίλος μου ο Νώε.
Ξύλινο,ζεστό,ζωντανό.
Περιτριγυρισμένο από ψηλά έλατα και κυρίως από χιόνι[αλήθεια υπάρχουν αυτές οι 49 λέξεις για το χιόνι;].Με θέα στα βάθη του δάσους και στον γαλάζιο ουρανό,που γκριζάρει πότε πότε.Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να δείς τα πιο απίθανα πράγματα από τα παράθυρά του.Πράγματα που δεν είχες φανταστεί ότι μπορούν να είναι τόσο υπέροχα,τόσο ξεχωριστά.Θα μου πείτε η φύση είναι κάτι λιγότερο από αυτό;Όχι.Αλλά αν δεν την αφουγκραστείς,δεν θα το συνειδητοποιήσεις ποτέ.Αν δεν αφεθείς έτσι ώστε να χαθείς στο άπειρό της,αν οι ενέργειές σας δεν γίνουν ένα...Σήμερα λοιπόν,εκεί που έπινα τον πρώτο καυτό καφέ της μέρας,αγουροξυπνημένη και τυλιγμένη στην κουβέρτα μου[μιλάμε για τοοοοοοοοοοοο κρύο],το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο χώρο και ξαφνικά την βλέπω να παίζει μέσα στο χιόνι.Κοκκάλωσα.Συνειδητοποίησα το βλήμα ότι είμαι μέσα στο σπίτι και δεν παίζει να έρθει για επίσκεψη και έτρεξα να πάρω την φωτογραφική μηχανή.
Η αλήθεια είναι ότι στιγμιαία μου πέρασε η σκέψη να πάω να παίξω μαζί της[και εδώ κολλάει το ρητό «πιο ηλίθια πεθαίνεις»],αλλά δεν είμαι ηρωίδα σε καρτούν,ούτε είναι το αρκουδάκι που είχα μικρή για να κοιμάμαι.Κάθησα και την χάζεψα για αρκετή ώρα μέχρι που τελείωσε και το δεύτερο τσιγάρο.Έπρεπε να ετοιμαστώ.Roadtrip[που λέει ο λόγος].

Ξεκινήσαμε για τα φιόρδ του Κενάι.Ντάξει,άλλο να τα περιγράφω και άλλο το ζωντανό πράγμα που σπαρταράει.Μιλάμε για μαγεία.Μακρύ,στενοί κολπίσκοι με απότομες πλαγιές και γκρεμούς σε μια κοιλάδα σκαλισμένη από παγετώνες.Τα φιόρδ δημιουργήθηκαν πριν χιλιάδες χρόνια μετά το λιώσιμο των πάγων, μετά την εποχή των παγετώνων όπου το νερό της θάλασσας πλημμύρισε τις κοιλάδες της περιοχής όπου αυτά εμφανίζονται.Η θέα σου κόβει την αναπνοή.Το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να κάνεις μια ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.Κι ας ξέρεις ότι θα καταλήξεις χαλκομανία πάνω στους πάγους αιώνων.

Για να θαυμάσει κανείς αυτό το αριστούργημα θα πρέπει να φτάσει στο λιμάνι του Σιούαρντ από όπου ξεκινάνε μίνι κρουαζιέρες που διαρκούν λίγες ώρες ή και ολόκληρη μέρα.Μπορούσαμε να επιλέξουμε την διαδρομή με το τρένο,αλλά χρόνος δεν υπάρχει.3 μέρες είναι αυτές,μην τις φάω στα μέσα μαζικής μεταφοράς.Πήραμε μια πτήση.Αν και ταρακουνούσε λίγο το γαμήδι και πήγε η ψυχή στην κούλουρη κάπου στις 2000 φορές,αυτό που αντίκρυζαν τα μπιρμπιλωτά μου μάτια ήταν αρκετό για να ξεχάσω όλα τα κενά αέρος του κόσμου.Πανύψηλες βουνοκορφές,κάτι που σε αποζημειώνει για την ταλαιπωρία. Καταπληκτικοί όρμοι,σιωπηλά φιόρδ,καταρράκτες,ταξίδια του μυαλού σε άλλες διαστάσεις.Να θέλει η ψυχή σου να πετάξει.Να προσπαθεί να βρεί μια τρύπα στο κορμί σου για να ελευθερωθεί.Δυστυχώς όμως είναι αναγκασμένη να μένει κολλημένη στο άθλιο σώμα που της φορτώθηκε.Πόσο σκέφτηκα και την αηδία που κυκλοφορεί ανενόχλητη παντού και πάντα.Ζέχνει και βρωμάει.Ας μην χαλάσω το τοπίο όμως...Επειγόντως άδεισμα των σκουπιδιών.
Και μέσα σε όλα αυτά να ξεπροβάλει ένας κάστορας με αινιγματικό βλέμμα που με αφοπλίζει.
Σαν να μου λέει «Καλά μωρή μαλακισμένη,έκανες τον γύρω του κόσμου για να φτάσεις εδώ και πάλι τις ίδιες μαλακίες σκέφτεσαι;Έλεος ρε μπάζο.Σύνελθε και απόλαυσε το.».
Ντάξει,φιλαράκι,χαλάρωσε.
Μπορεί να έγινες πρωταγωνιστής σε μια καλή ταινία αλλά μην αρχίσω τα μπινελίκια.Πλατυάζω και μου την δίνει όταν το κάνω αυτό.Με διαλύει,γιατί διάφανη γω δεν θα γίνω.Τελείωσε η βόλτα στα φιόρδ και μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση.Πάντα λείπεις και αυτό με σκοτώνει.Αντίο φιόρδ και ευχαριστώ για το ταξίδι.Καθότι ζωντανός οργανισμός,ανάγκες είναι αυτές τι να κάμουμε,πρέπει να τραφώ.Ωραιότατο το σαντουιτσάκι με σολωμό,αν και θαρρώ ότι μου έπεσε πολύ βαρύ.

Επόμενος σταθμός Gates of the Arctic National Park.Ανυπομονώ,όχι τόσο για τα μαγικά τοπία,όσο για να γνωρίσω τους Nunamiut,μια φυλή εσκιμώων.Είχα διαβάσει ότι ο αρχαιολόγος Lewis Binford,για να κατανοήσει αυτή την φυλή,τον τρόπο που κυνηγάει τα θηράματά της και το πώς συμπεριφέρεται στην λεία της,μάζευε τα οστά από καριμπού[τι είναι τούτο δεν έχω ιδέα,διαφωτίστε με]που έβρισκε στα μέρη κυνηγιού και κατοικίας τους και προσπαθούσε να συνδιάσει τις πληροφορίες που ανακτούσε από αυτά με την συμπεριφορά τους.Αυτή η πληροφορία μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.

“Caribou meat is our meat since I was born. I was raised with it. The skin was my clothes. The meat was my diet and the broth was my drink… Without caribou meat, what would I eat...?”

Rachel Riley, Nunamiut Elder

Το ζώο αυτό,για τους Nunamiut,δεν αποτελεί απλά μέρος της διατροφής τους ή της ενδυματολογίας τους,αλλά κάτι που ξεπερνάει την υλική σφαίρα.Είναι θεμέλιο της ιστορίας τους,κυριαρχεί στην καθημερινότητά τους και αποτελεί σύμβολο της κουλτούρας τους.Το κυνήγι του πραγματοποιείται με πάθος και υπερηφάνεια, ως μια προσπάθεια που απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα, και που μέσα της κρύβονται βαθιά ριζωμένες πνευματικές πεποιθήσεις. Σήμερα,όπως και στο παρελθόν,το καριμπού συμβολίζει το τι σημαίνει να είσαι Nunamiut.Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι η σχέση που έχουν οι γυναίκες με τα κουζινικά τους.Είναι μια πνευματική σχέση,που αντικατοπτρίζεται σε ένα έθιμο που ονομάζεται «νόμοι των Εσκιμώων» ή «ταμπού».Σύμφωνα με το έθιμο κάθε φορά που ο κηνυγός σκότωνε συγκεκριμένα πνευματικά ισχυρά γουνοφόρα ζώα,όπως λύκους,απαγορευόταν να φάει από το φαγητό της γυναίκας του ή να χρησιμοποιήσει τα σκεύη της για ένα συγκεκριμένο διάστημα[4 μέρες αν το ζώο ήταν αρσενικό,5 αν ήταν θηλυκό].Με αυτόν τον τρόπο έδειχνε τον απαραίτητο σεβασμό στο πνεύμα του ζώου.Ένας ηλικιωμένος διηγήθηκε με χαμόγελο μια ιστορία για έναν κυνηγό που έπιασε μεγάλο λύκο,τον οποίο παράτησε στην παγίδα σκεφτόμενος ότι θα πρέπει να μπει σε υποχρεωτική δίαιτα μόλις γυρίσει σπίτι του.Οπότε προτίμησε να απολαύσει ένα τελευταίο γέυμα.

Μετά από αυτήν την ενδιαφέρουσα συνάντηση το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω να κοιμηθώ,είχε μείνει όμως μια τελευταία βόλτα στο ποτάμι.Μπινελίκωσα το σύμπαν όλο.Δεν άντεχα άλλο γαμώτο.Θέλω να κάνω ένα μπάνιο και να ψοφήσω.ΤΩΡΑ.Μάζεψα τα κομμάτια μου και ακολούθησα.Λες και είχα επιλογή.Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να αποκοιμηθώ[οκ,ωραία τα ζωάκια αλλά αν τα έχεις ξαναδεί δεν σου κάνουν την ίδια εντύπωση με την αρχική(εκτός αν μιλάμε για δίποδα ζώα),ειδικά αν κουτουλάς από την κούραση] βλέπω αυτό:
Τελευταία σκέψη πριν αφεθώ στα χέρια του Μορφέα,το μπλε ιριδίζων φωσφοριζέ χιόνι.

Καληνύχτα.