Πριν από αυτό όμως μια έκπληξη!!!Θα παίρναμε τον πιο θεαματικό σιδηρόδρομο του κόσμου.White pass και Yukon. Χτίστηκε το 1898 κατά την περίοδο χρυσοθηρίας στο Κλοντάικ και αποτελεί ένα Διεθνές Ιστορικό Ορόσημο,όπως η διώρυγα του Παναμά,ο Πύργος του Άιφελ και το Άγαλμα της Ελευθερίας.Θεωρήθηκε αδύνατο να κατασκευαστεί,αλλά ξεπρόβαλε μέσα από τα βουνά μέσα σε 26 μήνες[ακριβώς όπως ολοκληρώνονται τα έργα στο Ελλάντα,με προγραμματισμό].Το έργο που στοίχησε 10 μύρια δολάρια ήταν προϊόν βρετανικής χρηματοδότησης,αμερικάνικου σχεδιασμού και καναδικού συμφωνητικού.Δεκάδες χιλιάδες άντρες και κάποιοι τόνοι εκρηκτικών[γιατί να μην είμαι εκεί κι εγώ;] ξεπέρασαν το δύσκολο κλίμα και την γεωγραφία του τόπου και δημιούργησαν αυτό που πήρε το παρατσούκλι σιδηρόδρομος από χρυσό. 
Ο σιδηρόδρομος αυτός ανεβαίνει στα 3000 πόδια [σε μέτρα είναι περίπου 915,ξενέρα ακούγεται] μέσα σε μόλις 32 χιλιόμετρα περνώντας 2 τούνελ και πολυάριθμες γέφυρες.Η ατσαλένια αρθρωτή γέφυρα ήταν η ψηλότερη του είδους της στον κόσμο,όταν κατασκευάστηκε το 1901.Αν και η αρχική διαδρομή ήταν 110 χιλιόμετρα,πλέον στα 67,5 το τρένο σταματάει και μαζί με αυτό μια υπέροχη διαδρομή στα χιονισμένα βουνά.
Η πιο υπέροχη,σουπερντούπερ,φαντασμαγορική φωτογραφία της διαδρομής είναι ο Μάκης,που μάλλον με συμπάθησε και με πήρε στο κατόπι.Ποιος είναι ο Μάκης;Ποιος είναι ο Μάκης;Ιδού ο Μάκης να με χαιρετάει,ενώ την έχει πέσει σε έναν κορμό.Δεν είναι εύκολο να αφομοιώσει κανείς όλα αυτά που βλέπει.Για αυτό είναι απαραίτητο ένα τσιγαράκι και το απλανές βλέμμα της αγελάδας-γιατί νομίζετε φοράω πάντα γυαλιά ηλίου;- που σηματοδοτεί την έναρξη των σκέψεων.Όσο είσαι μέσα στο τοπίο δεν σκέφτεσαι,προσπαθείς να ρουφήξεις ότι μπορείς σαν το σφουγγάρι.Όταν απομακρύνεσαι,ταραααααααν ταραααααααν,σε χτυπάνε όπως το ρεύμα που διαπερνάει το τσιμπιδάκι για τα φρύδια που καταλάθος έβαλες στην πρίζα,γιατί είσαι ολίγον τι στόκος.Τελικά για κάτι τέτοια όμορφα αξίζει ο μπασταρδόκοσμος.Μπορεί να είναι λίγα και να έρχονται σπάνια,αλλά αξίζει να φας όλη την υπόλοιπη σκατίλα στην μάπα.Αξίζει να περιπλανιέσαι σαν την άδικη κατάρα όταν οι λέξεις πασχίζουν να βρουν τρόπο διαφυγής από το κουφιοκέφαλό σου,να πονάνε τα μυαλά σου από τα εικονικά στρατόπεδα,που έχουν δημιουργηθεί μέσα σου,τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιο θα είναι υπεύθυνο για ότι μαλακία κάνεις από΄δω και πέρα,να τρέχεις να προλάβεις την ζωή πριν σε προσπεράσει,να σηκώνεσαι το πρωί και να σκεφτεσαι «έλα ρε πούστη μου ζω ακόμα»,να λείπεις πάντα και να...Χτύπημα στην πλάτη.Πρέπει να φύγουμε.
-Καλά ρε μαλάκα στην ποιο σημαντική σκέψη βρήκες να με κόψεις,το κέρατό μου;
-Όλα είναι δρόμος,μικρή.Προχώρα.
Μπαρμπούτσαλα.Κοιμήθηκα στην διαδρομή για το Denali.Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε.Φτά- φτά- φτάσαμε!Κι άλλη φύση,κι άλλο χιόνι,κι άλλα υπέροχα ζωάκια.Πως λέμε Θεσσαλονίκη;Ε,καμία σχέση,αν εξαιρέσεις τα ζωάκια.Το βουνό ΜακΚίνλεϋ(ή αλλιώς Denali) ήταν περιτριγυρισμένο από σύννεφα.
Η λέξη «Denali» σημαίνει «το ψηλό» στην γλώσσα Athabaskan και αναφέρεται στο βουνό.Βέβαια το βουνό πήρε το όνομά του από τον 25ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϋ,το 1897.Τώρα γιατί έδωσαν το όνομα του Ουίλλιαμ από το Οχάιο σε ένα βουνό στην Αλάσκα παραμένει άγνωστο.Για αυτό και είχε δημιουργηθεί ολόκληρο παρασκήνιο για το ποιο είναι το σωστό όνομα,ΜακΚινλεϋ ή Denali.Drama queens.Ας αρχίσει η περιπέτεια.Η έκταση είναι τιτανοτεράστια και φυσικά δεν θα την περπατήσουμε όλη.Τώρα πέρασε συνεργείο το γόνατο,μην πάμε για απόσυρση.Τόσα λεφτά δώκαμε.Το πάρκο φιλοξενεί μια μεγάλη ποικιλία από αλασκιανά πουλιά και θηλαστικά.Αγέλες καριμπού κυκλοφορούν ελεύθερες σε όλη την έκτασή του.Πολύ θέλω να το δώ αυτό το ζώο να μου λυθεί και η απορία πως είναι.Μετά από 20 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα νατο μπροστά μου.Ομορφιά που σου κόβει την ανάσα.Που είναι και ο σοφός Nunamiut από χτές να του πώ ότι τα κατάφερα τελικά.
Πρόβατα αράζουνε στις βουνοπλαγιές και ελάφια τρέφονται από τα υδρόβια φυτά των λιμνών και των ελών,που υπάρχουν διάσπαρτα ολούθε.Μου αρέσει που οι φύλακες μας είπαν να κρατάμε απόσταση ασφαλείας από τα ζωντανά,λες και υπήρχε περίπτωση να πάω να συστηθώ.Παρά τις επιπτώσεις της ύπαρξης των δίποδων στην περιοχή,στο Denali μπορεί κανείς να συναντήσει καταφύγια γκρίζων λύκων,τόσο παλιά,όσο και καινούρια.Μικρότερα ζώα,όπως οι μαρμότες και οι σκίουροι,αφήνουν παντού τα χνάρια τους.
Ο συγκεκριμένος σκίουρος μάλλον είχε ραντεβου,γιατί τον είδα πολύ ανυπόμονο.Η κυρά μαρμότα την είδε αθλήτρια.Εδώ που τα λέμε κανένα κιλάκι πρέπει να το χάσει [ντάξει έκανα τον πιο ηλίθιο συνειρμό τώρα,μια διαφήμιση που έλεγε «βρέ πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα,έχεις γίνει άλλη τόση,σε μέρες έγινες διπλή..»].
Δυστυχώς δεν συναντήθηκα με καμιά αλεπού ή κανένα κουνάβι ή λύγκας.Κάνουν μόνο guest star εμφανίσεις.Είναι φευγάτα ζώα.Για πουλιά ούτε λόγος.Και ήθελα τόσο να δώ τον μαγευτικό κύκνο της τούνδρας.Να ανοίγει τα φτερά του...Με την όρεξη θα μείνω.Ας μην είμεθα και αχάριστοι όμως.Νομίζω θα μπορούσα να στήσω μια σκηνή και να μείνω δω για καιρό.Να περιπλανιέμαι στο πάρκο.Θα φέρω και τον Μάκη να μου κάνει παρέα.Τόσα ψάρια έχει στις λίμνες,πέστροφες,σολωμούς,κάτι θα βρεί να φάει.Να φέρει και σε μένανε,γιατί από ψάρεμα πετονιά σκέτη.Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σπανίζουν οι δασώδεις περιοχές.Συναντήσαμε κάτι έλατα και ιτιές.Εξαιτίας της περιεκτικότητας σε ανόργανα άλατα,της θερμοκρασίας και του ακατάλληλου εδάφους,στις περιοχές γύρω από τις βάσεις των βουνών δεν υπάρχουν πολλά δέντρα.Πάραυτα υπάρχουν εκατοντάδες είδη ανθοφόρων φυτών.Κάτι που με συγκλόνησε είναι το πόσο μπορούν να επηρέασουν οι φυσικοί ήχοι τα ζώα.Είναι λέει ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτά.Κάθε εισβολή θορύβου έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις.Για αυτό και στο Denali τους παρακολουθούν από το 2000,έτσι ώστε να βοηθήσουν τους διαχειριστές του πάρκου να τους κατανοήσουν.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε.Να φύγουμε από την ηρεμία και την αρμονία.Μα γιατί;Όχι άλλο θόρυβο.Θέλω ησυχία.Κι εδώ το μέρος στην χαρίζει απλόχερα.Χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα,παρά μόνο σεβασμό.Αν δεν έκανε τέτοιο κρύο,θαρρώ ότι είναι από τα πιο κατάλληλα μέρη για διαλογισμό.Ή για αλκοολίαση.Τεκίλα και τοπία.Τοπία και τεκίλα.Ίσως να έρθεις κι εσύ σαν αεράκι.Να κάτσεις δίπλα μου να τα πούμε ρε bro.Να με κοροιδέψεις και να γελάσεις.Ξέχασα το γέλιο σου.Ξέχασα τον τρόπο που κρατούσες το τσιγάρο.Το βλέμμα σου όμως με στοιχειώνει.Αυτά τα μάτια τα θλιμμένα,τα μάτια που κοιτούσαν έξω από το παράθυρο,τα μάτια που άδειασαν σε μια στιγμή.Μια μέρα με κόκκινα σύννεφα και χιόνι.Μια γαμημένη μέρα του Μαρτίου.Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βγήκαμε εθνική.Σουρουπώνει.Κι έξω και μέσα και παντού.Παίζει το τραγούδι μου.Κλείνω τα μάτια και χάνομαι στο συμπαντικό τίποτα.
Make every day pathetic.
Oyasumi nasai.
No comments:
Post a Comment