Μέρα Τρίτη : Μέρος Πρώτο

Με έχει πιάσει κατάθλιψη.ΔΕΝ θέλω να φύγω.Αλλά δεν θα χαλάσω την τελευταία μου μέρα.Εξάλλου θα έχω την ευκαιρία να το κάνω μόλις γυρίσω σπίτι μου.Το ρητό μην αφήνεις κάτι για αύριο αν μπορείς να το κάνεις σήμερα,στην συγκεκριμένη περίπτωση πάει κουβά.

Ξεκινήσαμε από την Ανκοράζ και μετά από μια ώρα ήμασταν στο Γούιτιερ.Η διαδρομή ήταν σίγουρα σκοτεινή,αφού έπρεπε να περάσουμε από το τούνελ του Anton Anderson.Εικόνες απείρου κάλους έκαναν βόλτες στο μυαλό μου.Γλυστράμε,τα φρένα δεν πιάνουν και καταλήγουμε χαλκομανία πάνω στα βράχια ή τα φρένα πιάνουν και ο πίσω πέφτει πάνω μας με φόρα και όπως στο μπιλιάρδο,αντί για την σωστή τρύπα,μας στέλνει στα βράχια.Τίποτα από αυτά δεν έγινε.Το αρχικό τούνελ,που χρησιμοποιήθηκε σαν σιδηρόδρομος,ολοκληρώθηκε το 1943.Επείδη όμως κόσμος πήγαινε και ερχότανε στο Γούιτιερ [ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια κίνηση] η σήραγγα μετατράπηκε σε δρόμο το 2000. Το μέρος είναι θαυμάσιο,δεν λέω,αλλά έχουμε να δούμε τόσα άλλα και ο χρόνος πιέζει.Η απορία μου λύθηκε αμέσως.Θα πάμε για καγιάκ.Come again?
Δεν έζησα στην εποχή των παγετώνων για να αντέχω το κρύο σε συνδυασμό με το παγωμένο νερό.Οκ,μπορεί να γέρασα απότομα,αλλά δεν θέλω να τσιτώσει η επιδερμίδα μου.Προτιμώ τις ρυτίδες.Το Γούιτιερ είναι μια πόλη στην Βαλντέζ [νατο το ονοματάκι που άφησαν παρακαταθήκη οι Ισπανοί].Βρίσκεται στην βορειοανατολική όχθη της χερσονήσου του Κενάι και δυτικά του Prince William Sound [μετά από αυτό το είδα με άλλο μάτι το χωριό,ολόκληρος πρίγκηπας το καταδέχτηκε].177 ψυχές μένουν εδώ,όλες κι όλες.Ασιάτες,λευκοί και ιθαγενείς.Πολυπολιτισμός.Ο παγετώνας του Γούιτερ πήρε το όνομά του από τον αμερικάνο ποιητή John Greenleaf Whittier το 1915.Κατά την διάρκει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο αμερικάνικος στρατός έχτισε μια βάση δίπλα στον παγετώνα και την ονόμασε στρατόπεδο Σάλιβαν.Το λιμάνι αποτελούσε την «πόρτα» των στρατιωτών στην Αλάσκα.Τα δυο μεγάλα κτίρια που δεσπόζουν στο χωριό χτίστηκαν μετά τον Β' Π.Π.Το κτίριο Hodge για τους στρατιώτες και το Buckner, που ολοκληρώθηκε το 1953, πήρε την ονομασία η «πόλη κάτω από μια στέγη».Και όοοοολη η πόλη μένει εκεί σήμερα.Μιλάμε ότι θα έχουν αναγάγει το κουτσομπολιό σε άλλο επίπεδο.Ούτε να βήξεις δεν θα μπορείς.Τζίζους!

Στο θέμα μας.ΚΑΓΙΑΚ.Θα πέρναμε ένα ταξί μέχρι τον κόλπο του Blackstone και εκεί θα άρχιζε η εμπειρία.Ναι καλά,με έπιασε τρόμος.Ρε φίλε όσα ισοθερμικά κι αν φοράω,σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πέσω στο γαμήδι το νερό,θα γίνω σαν τον Σκράτς,χωρίς το βελανίδι [όποιος αναρωτιέται ποιος είναι ο Σκράτς...Πρώτον να καεί στα πύρινα καζάνια της κολάσεως και δεύτερον Ice Age,βρε άσχετοι].Ο καιρός δεν ήταν και τόσο καλός στην αρχή.Μας προειδοποίσαν και για βροχή.Τέλεια,άψογα.Πνευμονία.Ευτυχώς δεν έβρεξε.Φτάσαμε στην ακτή και ξεφορτώσαμε τα καγιάκ.Όσο έβλεπα τα μικροσκοπικά καγιάκ να επιπλέουν στο νερό,τόσο πιο ασταθή μου φαινόντουσαν και θα έπρεπε να είμαι πάνω σε ένα τέτοιο για ώρες!Αφού είναι όμως must έπρεπε να το δοκιμάσω [μόλις ξέρασε λιγουλάκι η ψυχή μου].Έβαλα το σωσιβιάκι μου,προσευχήθηκα στον Βούδα και ξεκινήσαμε.Στην αρχή δεν ήταν δυνατό να ευχαριστηθώ την θέα,αλλά στην πορεία με μάγεψε τόσο που είχα κάνει delete το γεγονός ότι είμαι πάνω σε ένα πλαστικό κουτί.Και τότε είδα αυτό.Και χάθηκα.Νόμιζα ότι είμαι σε κάποιο τροπικό μέρος,αν εξαιρέσεις τους πάγους δηλαδής.Ενθουσιάστηκα.Μέχρι που έσπασε ένα κομμάτι πάγου και ακούστηκε ένα εκκωφαντικό ΜΠΟΥΜ που με επανέφερε στην πραγματικότητα και λίγο πιο κοντά στο νερό.Γαμώτη!Μετά από διάφορες χορευτικές κινήσεις μένω ακίνητη και ευχαριστώ τον Αλλάχ που δεν έκανα θεαματική βουτιά.Ανοίγω τα μάτια και την βλέπω να με καρφώνει με το εξεταστικό της βλέμμα,ίσως και έτοιμη να γελάσει.Χο!Έλα να σε πάω στην Αφρική να δω πως θα νιώσεις μουσίτσα.Μ'αυτά κι μ'αυτά προχωρήσαμε.Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι νιώθει.Ενθουσιασμό σίγουρα,άβολα,γαλήνη,κρύο,
απορία πως σκατά δημιουργήθηκαν όλα αυτά,
απορία που κάποια στιγμή θα χαθούν γιατί τα δίποδα ζώα είναι ενεγκέφαλα,χαρά,θλίψη,εικόνες που ίσως περάσουν από το μυαλό σου τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής σου.Ήρθε η ώρα της επιστροφής.Αυτή η ώρα μου την δίνει στα νεύρα.Όλα τα ωραία όμως τελειώνουν κάποια στιγμή.Χαιρετήσαμε τον οδηγό και ξεκινήσαμε για το Κέτσικαν.

Το Κέτσικαν είναι μια μικρή γραφική πόλη που βρίσκεται κατά μήκος των στενών Tongass,στους πρόποδες του βουνού Deer στο νησί Revillagigedo.Η οικονομία της στηρίζεται στον τουρισμό και την αλιεία.Είναι γνωστή σαν «η παγκόσμια πρωτεύουσα του σολωμού».Πήρε το όνομά της από τον ποταμό Κέτσικαν,που περνάει μέσα από την πόλη.Kitschk-hin,στην γλώσσα των Τλίνγκιτ ,σημαίνει «αστραπιαία φτερά των αετών».Εδώ υπάρχει και η μεγαλύτερη συλλογή τότεμ στον κόσμο [ζούλευε βλάχε,βράσε στο ζουμάκι σου χο χο χο].Μόλις φτάσαμε άρχισε ο εξής διάλογος:
-Πάμε να ρωτήσουμε για ψάρεμα.
-Να πας να ψαρέψεις στην Χαλκιδική ρε.Ποια η διαφορά;Πάμε στα μουσεία και μια ωραία βόλτα στην πόλη.
-Να πάς στα μουσεία στην Θεσσαλονίκη.
-Γελοίοι.
-Σκάσε.
Μια όμορφη ατμόσφαιρα.Φάγανε το Χ και ησυχάσανε.Ήθελαν να πάνε και για ψάρεμα,με τις ώρες ενημερωνόντουσαν από το ιντερνέτ για ειδικές τεχνικές στο ψάρεμα του σολωμού [πως να μιμηθείτε μια ζωντανή ρέγγα ρίχνοντας την πετονιά σε μεγάλο βάθος,τι να κάνετε μόλις πιάσετε το ψάρι και άλλες τέτχοιες άχρηστες πληροφορίες].3.500 dollars.Που πας ρε καραμήτρο;Φτωχομπινέ,που μου την είδες και Αμπράμοβιτς.«Εδώ Καπιταλισμός.Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων καρχαριών.Πάρτε τ'αρχίδια μας που θέλετε και ψάρεμα στην Αλάσκα.»Έκλαιγα από τα γέλια με τις φάτσες απορίας και απόγνωσης συνάμα.Κέρδισε η κουλτούρα.Επιτέλους.Τόση γυμναστική είχα να κάνω από το γυμνάσιο.Ας βοηθήσωμε και λίγο το πνεύμα κι ας έριχνε σκατά πάνω του ο Αρτώ.

Πρώτη στάση.Totem Heritage Center.Την δεκαετία του '60 έγινε πιο έντονη η ανάγκη των ιθαγενών της Αλάσκας να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα.Τοτέμ και άλλα είδη πολιτιστικής κληρονομιάς είχαν σκορπιστεί και εγκαταληφθεί στις αρχές του 20ου αιώνα.Έπεσαν θύματα της αποσύνθεσης και του βανδαλισμού [δυτικός πολιτιζμός once again].Η αυξανόμενη ανησυχία για την υπό εξαφάνιση τέχνη των ιθαγενών οδήγησε το Κρατικό Μουσείο της Αλάσκας να διεξάγει μια έρευνα το 1969,κατά την διάρκεια της οποίας διασώθηκαν 44 τοτεμ.Η αδελφότητα των ιθαγενών τα ταυτοποίησε και εξασφάλισε άδειες από τους απογόνους των φυλών,έτσι ώστε να μεταφερθούν σε ασφαλές μέρος.Το 1970 μια επιχείρηση διάσωσης,«Τοτεμ της Αλάσκας:Μια κληρονομιά σε κίνδυνο»,ανέλαβε τα πάντα.Η δασώδης έκταση που τα φιλοξενεί είναι τεράστια,που σημαίνει περπάτημα.Στα πόσα χιλιόμετρα τερματίζω ακόμα να το ανακαλύψω. Πριν μπεις μέσα υποψιάζεσαι τι θα δείς,αλλά η πραγματικότητα σε καθηλώνει.Πολύχρωμα,επιβλητικά τοτέμ.Τρομακτικά μερικές φορές.Οι συμβολισμοί έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Αετοί και κοράκια,αλεπούδες,κάστορες,βάτραχοι.Η ανθρώπινη φιγούρα στην κορυφή είναι ο φύλακας του χωριού,που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο που πλησιάζει.Τα κόκκινα αυτιά και στόμα υποδηλώνουν ένα φιλάργυρο πρόσωπο [δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αυτό το look,να το προτείνω στον Λουί Μπουτόν να χεστεί στο τάληρο].Αν είσαι τυχερός μπορεί να δεις τους τεχνίτες την ώρα της δουλειάς.Συναρπαστικό,δύσκολο και θέλει υπομονή.Ο σκαλιστής μου είπε ότι είναι ένα πνευματικό ταξίδι,τελετουργία.Θα τον πιστέψω.Ίσως γιατί αυτό με βολεύει.Θα σου άρεσε εδώ.Θυμάμαι το τατού με τον ινδιάνο στο μπράτσο σου,το ζωγράφιζες μέρες.Και έσβηνες και ζωγράφιζες και έσκιζες το χαρτί και ξανά από την αρχή,μέχρι που το πέτυχες.Πόσο ήθελες να ζήσεις σαν αυτούς.Και πόσο δεν μπορούσες τον κόσμο γύρω σου.Που είσαι γαμώ την κοινωνία μου και γιατί να πρέπει να στα περιγράφω;Σου πήρα και ένα μικρό τοτεμ.Δεν ξέρω γιατί αλλά σου φέρνω κάτι από όλα τα ταξίδια μου.Ψυχαναγκασμός.Αι στα γαμήδια,ώρα για τσιγάρο.


Συνεχίσαμε με μια βόλτα στην πόλη και επισκεφτήκαμε τα σπίτια της βικτωριανής εποχής που υπάρχουν.Η αλήθεια είναι ότι το ψάρεμα,εδώ που τα λέμε,θα ήταν πιο συναρπαστικό.Στην πόλη υπάρχουν και πολλοί φάροι.
Διασκορπισμένοι.
Καθήσαμε λίγο στην παραλία,ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του,παρατηρώντας τους γλάρους.Μου ήρθε στο μυαλό ο Ιωνάθαν.Δεν τον ένοιαζε απλά να μάθει πως να πετάει.Ήξερε πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από αυτά που φαίνονται.Ήθελε να είναι ελεύθερος.Αναρχικό παραμύθι που ζωντανεύει στον ουρανό...Ή μήπως και στην γη,που πατούμε κι εκεί μέσα θε να μπούμε;Υπάρχει ή είναι δημιούργημα του Μπάχ;Υπάρχει.Υπάρχει θα τον βρώ και θα τον ξαναχάσω μέχρι να τον ξαναβρώ.

Πέρασε η ώρα και έκανε πείνα.Νομίζω ότι δεν θα ξαναφάω σολωμό [ναι λοιπόν,στην παγκόσμια πρωτεύουσα του σολωμού,ΔΕΝ θα φάω σολωμό,είπατε κάτι;],ήρθε η ώρα για καβούρια πεντανόστιμα.Μιαμ μιαμ.Σουφλέ με καβούρια,μπουρεκάκια,καβούρια με σκόρδο και πιπεριές,κροκέτες.Τα τσάκισα.Άντε τώρα να ταξιδέψεις,που δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος [όχι ότι πριν ήταν σε πλήρη λειτουργία] αφού όλο το αίμα έχει παρκάρει στο στομάχι.Έπρεπε να φτάσουμε στο Τζούνο όμως.

υ.γ. Μερικές έξτρα φωτογραφίες για να ζηλέψετε.